در حالی که فاز ۲ منطقه ویژه اقتصادی پتروشیمی برای استقرار طرح‌های پالایشگاهی و گازی در دست آماده‌سازی است، یک پرسش مهم در بندرماهشهر پررنگ شده است:
چرا برخی مسئولان همچنان اصرار دارند پروژه‌های سنگین صنعتی در حریم شهری و در نزدیکی زیستگاه‌های حساس طبیعی اجرا شوند؟
پیگیری استقرار طرح‌های نفتی و گازی در نقاطی که به‌طور رسمی بخشی از محدوده و حریم شهری محسوب می‌شوند، در شرایطی ادامه دارد که فعالیت صنایع آلاینده در این محدوده، همواره به‌عنوان خط قرمز ایمنی، سلامت و محیط‌زیست شهری شناخته شده است.
با وجود اینکه این طرح‌ها هنوز هیچ زمینی تحویل نگرفته‌اند و حتی مجوز نهایی استقرار برای آن‌ها صادر نشده است، افکار عمومی با پرسش‌هایی جدی روبه‌رو شده است:
اگر زمینی تحویل شده، در چه تاریخی و بر اساس چه دستور رسمی بوده؟ اگر زمینی تحویل نشده، بر چه مبنایی سخن از پیشبرد و مستندسازی این طرح‌ها مطرح می‌شود؟
از سوی دیگر، حساسیت افکار عمومی متوجه فرماندر بندرماهشهر است؛ جایی که انتظار می‌رفت در برابر استقرار صنایع آلاینده در حریم شهری، موضعی شفاف و مدافع حقوق شهر و شهروندان اتخاذ شود.اما سکوت او سبب شده این پرسش شکل گیرد:
هرمز بهاروند قرار است حافظ امنیت و سلامت شهر باشد، یا سکوتش به معنای همراهی با استقرار صنایع آلاینده در نزدیکی مناطق مسکونی تلقی شود؟
کارشناسان معتقدند روند فعلی، بیشتر شبیه توجیه و پیشبرد طرحی بدون زمین و فاقد امکان استقرار قانونی است تا آنچه به نام «رفع موانع تولید» مطرح می‌شود.
اکنون نگاه‌ها به نهادهای بالادستی و ساختارهای نظارتی دوخته شده تا مشخص شود:
آیا قرار است سلامت مردم، محیط‌زیست و امنیت شهری قربانی شتاب اداری و فشارهای بیرونی شود؟ یا اینکه بار دیگر تأکید خواهد شد که محل واقعی استقرار صنایع سنگین، فقط در محدوده‌های صنعتیِ پیش‌بینی‌شده و خارج از حریم شهر است؛ نه در نزدیکی خانه‌ها، نه در مسیر جریان‌های طبیعی، و نه در زیستگاه‌هایی که بُعد محیط‌زیستی و ایمنی آن‌ها خط قرمز محسوب می‌شود.
source