به گزارش گروه فرهنگ و شهادت پایگاه خبری «راه آرمان»؛ شهید «محمود گروهی» يکم فروردين ماه ۱۳۴۴ در روستای دهبکری از توابع شهرستان بم چشم به جهان گشود. وی خواندن و نوشتن را می‌دانست. سرباز ژاندارمری بود. چهاردهم شهريور ۱۳۶۴ در ياسوج هنگام درگيری بين طوايف عشايری بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسيد.
بخش‌هایی از وصیت‌نامه شهید «محمود گروهی» را مرور می‌کنیم:
سلام بر امام عزیز که پیر انقلاب است و سلام بر تو ای پدر و مادر عزیزم، اکنون که خود را در قامت سربازی می‌بینم، خیلی خوشحال و سرافرازم، ولی از لحظات زندگی غیر از خداوند کسی خبر ندارد.
اکنون بر آن شدم که وصیت‌نامه‌ای بنویسم، پدر و مادر عزیزم امیدوارم که پس از مرگم مرا عفو کنید و ببخشید، من تنها خواهشی که دارم از شما این است که اگر شهید شدم لباس عزا نپوشید، زیاد گریه و شیون نکنید، تنها خوشحال باشید که من یکی از رهروان مردم عزیز بوده‌ام.
پدر جان از قول بنده از یکایک قوم و خویشان و دوستان طلب عفو و آمرزش بخواهید. پدرجان توان اینکه از شما تشکر کنم، ندارم، اسلام احتیاج به کمک دارد که بتوانیم با چشمانی خیلی خوشحال قامت نورانی مکتب اسلام عزیز را پیروزمند و بلند و توانا در این جهان ببندیم.
فکر من را نکنید، فقط فکر یادگار رسول اکرم (ص) باشید، فکر چیزهای نابود شدنی نباشید، فقط فکر دین اسلام باشید، البته شاید از شهید شدنم از سوی دشمنان به شما زخم‌زبان‌هایی برسد به دل نگیرید، چون حق پیروز است و باطل نابود.
امیدوارم که شما راه من را ادامه دهید و در همه صحنه‌های نبرد اسلام حاضر باشید و نگذارید که اسلام تنها از وجود شما باشد، چنانچه شهید شدم بدنم را هر کجا که خود صلاح دانستید به خاک بسپارید.
در پایان به برادرانم وخواهرانم توصیه می‌کنم از اسلام دور نشوید و همیشه پاسداری برای این مکتب باشید و نگذارید که اسلحه‌ام به زمین بیفتد و تنها خوشحالی که دارم قدم در راه مکتب اسلام برمی‌دارم، که پروردگار یکتا را می‌پرستم و پیامبرم حضرت محمد (ص) است.
