درک محققان از فراگیری میکروپلاستیک‌ها روز به روز افزایش می‌یابد. با‌این‌حال آن‌ها هنوز به‌طور کامل از پیامدهای ذرات ریز پلاستیک برای سلامتی آگاه نیستند.

به‌گزارش ساینس‌آلرت، مطالعه‌ای که به‌تازگی روی موش‌ها انجام شده است، نشان می‌دهد که ذرات ریز پلاستیکی می‌توانند از مادر باردار به جنین در‌حال‌رشدش منتقل شوند و حتی پس از تولد نیز در بدن نوزاد باقی بمانند.

مطالعات قبلی نشان داده‌اند که میکروپلاستیک‌ها و نانوپلاستیک‌ها (MNP) که کوچک‌تر از دانه‌های شن هستند، می‌توانند به جفتِ جنین وارد شوند. اکنون نتایج تحقیق اخیر نشان می‌دهد که قطعات ریز پلاستیکی ممکن است حداقل تا دو هفته پس از تولد، در توله موش در‌حال‌رشد باقی بمانند.

Science of the Total Environment

تیم تحقیقاتی از دانشگاه راتگرز آمریکا، ذرات پلاستیکی را در ریه‌ها، قلب، کبد، کلیه‌ها و مغز موش‌های تازه متولد شده کشف کردند. موش‌های باردار ذرات پلی‌آمید-۱۲ (PA-12) را که نوعی نایلون مورد استفاده در کاربردهای صنعتی است، استنشاق کرده بودند.

در‌حالی‌که نمی‌توان منکر شد که برخی از ذرات پلاستیک ممکن است پس از تولد از شیر مادر عبور کرده باشند، وجود آن‌ها در لحظات مهم اولیه‌ی رشد جنین هشداردهنده است. فیبی استاپلتون، دانشیار داروشناسی و سم‌شناسی در دانشگاه راتگرز می‌گوید: «هیچ‌کس نمی‌خواهد در کبدش پلاستیک باشد. اکنون که می‌دانیم پلاستیک در کبد و همچنین دیگر اندام‌ها وجود دارد، گام بعدی این است که بفهمیم چرا پلاستیک به آن قسمت‌ها راه یافته و وجودش چه پیامدهایی دارد.»

همان‌طور که محصولات پلاستیکی متلاشی و در محیط پخش می‌شوند، ممکن است از طریق غذایی که می‌خوریم، آبی که می‌نوشیم و حتی هوایی که تنفس می‌کنیم، وارد بدنمان شوند. اگر یافته‌ها‌ی مطالعه در موش‌ها، در مورد انسان‌ها نیز صدق کند (که دلایل بیولوژیکی خوبی برای آن وجود دارد)، پس کودکان واقعا با میکروپلاستیکی که در اندام‌ها و بافت‌هایشان وجود دارد، به دنیا می‌آیند.

درحالی‌که پیامدهای خاص برای سلامتی انسان هنوز به‌طور کامل مشخص نیست، وجود میکروپلاستیک‌ها نگران‌کننده است. مطالعات قبلی قرار‌گرفتن در معرض آلاینده‌های میکروپلاستیک را با افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی، مرتبط دانسته‌اند. با‌این‌حال، سوالات زیادی در مورد اثرات طولانی‌مدت قرار‌گرفتن در معرض میکرو و نانوپلاستیک‌ها باقی می‌ماند. برای روشن‌شدن اینکه چگونه MNP-های پایدار ممکن است در طول زمان بر سلامت انسان تأثیر بگذارند، به تحقیقات بیشتر مورد نیاز است.

ما می‌دانیم که قرار‌گرفتن در معرض آلاینده‌ها و مواد شیمیایی در اوایل زندگی ممکن است خطر ابتلا به مشکلات سلامتی و بیماری‌های مزمن را به‌طور قابل‌توجهی افزایش دهد و به احتمال زیاد قرارگرفتن در معرض میکروپلاستیک‌ها نیز همین عواقب را دارد.

تلاش برای کشف راه‌هایی که از طریق آن بتوان مقدار بیشتری از آن پلاستیک را بازیافت کرد و از بدن انسان دور نگه داشت، ادامه دارد و نسل‌های آینده برای کشف راهکار روی ما حساب کرده‌اند.

استپلتون می‌گوید: «فکر نمی‌کند هرگز از شر پلاستیک‌ها خلاص شویم؛ زیرا آن‌ها در زندگی مدرن بسیار مهم هستند. اما فکر می‌کنم ممکن است به نقطه‌ای برسیم که سیاست‌هایی داشته باشیم تا مشخص کنیم کدام [پلاستیک‌ها] از بقیه سمیت کمتری دارند.»

تحقیق در Science of the Total Environment منتشر شده است.