بعد از به شهادت رسیدن اسماعیل پیکر او در روستای گورچوئیه و در کنار ۶ شهید دیگر این روستا آرام گرفت.

هفت روز گذشته بود. با هیچکس حرف نمی‌زد، گریه هم نمی‌کرد. یک گوشه خودش را بغل کرده بود و خیره شده بود به دیوار.

شالش تا نصفه‌ سرش رسیده بود و موهای خرمایی‌اش پیدا بود درست همان‌طوری که قبلاً دیده بودمش. زیر چشم‌هایش سیاه شده بود و لب‌هایش خشک.

هیچ‌کس نمی‌رفت دور و برش، بی‌فایده بود، با کسی حرف نمی‌زد اما من دلم را زدم به دریا و جلو رفتم؛ سلام کردم؛ لحظه‌ای نگاهم کرد و جوابم را داد. دوباره به یک گوشه خیره شد، لب‌هایش جنبید: «دروغه، دروغ می‌گن، اسماعیل هنوز زنده است».

قرار بود تا یک ماه دیگر بروند زیر یک سقف که آن انفجار…

و من بعد از چند دقیقه‌ سنگین شروع کردم به حرف زدن با کسی که حتی نگاهم نمی‌کرد.

وسط حرف‌هایم رسیدم به مادرم. گفتم: «مامانم پیر شده، فقط سه سال با بابام زندگی کرد تا اینکه توی شلمچه ترکش‌ها… ۳۸ ساله که بابامو ندیده».

نگاهم کرد.

گفتم: «وقت نکرده بود باهاش بره مشهد».

اخم کرد.

گفتم: «وقتی بچه بودم هر وقت اسم بابام می‌یومد سکوت می‌کرد».

سرخ شد.

گفتم: «اولین بار صدای شیون مامانمو پشت پیکر اسماعیل شنیدم…»

ابروهایش لرزید.

🔸وقتی می‌خواستم از کنارش بلند شوم، دست گذاشت روی پایم، چند تار مویش ول شد روی صورتش، بهم خیره شد و گفت: «ماما… مامانت الان کجاست؟ حالش… حالش خوبه؟»

جلوی گریه‌ام را گرفتم و گفتم: «خوب».

📝محدثه اکبرپور

روایتی از همسر شهید اسماعیل عرب 

و همسر شهیدِ دفاع مقدس محمد اکبرپور

انتهای خبر/ س https://armanekerman.ir/vdci3wazvt1a552.cbct.html