به گزارش خبرگزاری صداوسیما،  مرتضی شعبانی تهیه کننده مجموعه مستند «هم مسیر»، با حضور در استودیو شبکه خبر در بخشی از سخنانش گفت: در دوران بحران و جنگ سوریه، فیلم بردار‌های مختلفی را در منطقه داشتیم که تصویربرداری می‌کردند کارگردان‌ها و فیلم بردار‌ها و این فیلم ها الان حکم آرشیو و سند را دارد، مرتضی پایه شناس کارگردان این مجموعه مستند، در یک بازه زمانی دو ساله همه فیلم‌ها را با دقت دیدند، و یک طراحی یک برنامه‌ای شد که بیشتر شبیه یک مجله تصویری مستند است.

در واقع ما خواستیم فرهنگ، آداب و رسوم، ظرفیت‌های گردشگری و منابع ملی که آنجا وجود دارد به همراه مقاومتی که در آن مقطع زمانی آنجا اتفاق افتاد در مقابل تروریست‌ها، اینها را بتوانیم یک مجموعه مستند کنیم و در واقع ماجرای سوریه را به صورت رسانه‌ای به تصویر بکشیم.

وی افزود: یک مجموعه مستند ۶۰ قسمتی طراحی شد که از ابتدای بحران تا انتهای بحران و تمام شدن قصه داعش.در واقع دو تا راوی دارد این کار یک راوی فیلمبرداری که تو این مقطع زمانی حضور داشته و راوی بعدی که یک میزبان سوری هست که فارسی حرف می‌زند و با هم یک مسیری را طی می‌کنند و در طی این سفر اتفاقات خاصی می‌افتاد.

وی در پاسخ به این سوال که مستند «زنانی با گوشواره‌های باروتی» چه فرفی با این مجموعه مستند دارد گفت: «زنانی با گوشواره‌های باروتی» یک مستند محض است که صفر تا صدش در واقع در زمان بحران و تو منطقه جنگی شکل می‌گیرد در عراق است. ولی این در سوریه است، تفاوت دیگری که دارد این یک جنبه تاریخی و فرهنگی پیدا کرده، یک مقدار خیلی زیادی حتی رویکرد‌ها با هم متفاوت است.

وی گفت: پایه شناس برای اجرای این مستند طراحی خوبی کرد، در واقع ما سه تا گروه تصویر داشتیم و حتی تصویر هوایی که می‌شد چهارتا. هم از نظر بصری توانست کار خوبی انجام بدهد هم از نظر روایت، اتفاق خوبی افتاد ما قصه داریم، قصه‌های مختلفی را می‌شنویم و می‌بینیم و با یه فرهنگی آشنا می‌شویم، این به نظر من هم در کارگردانی، هم تصویر و هم گفتار متن و تدوین خیلی وقت گذاشته شد و یک کار متفاوت است.

وی افزود: الان هفت قسمت آماده است ولی در مجموع مرحله اول که می‌خواستیم ۲۶ قسمت تولید کنیم و در مرحله بعد که اگر استقبال شود تا ۶۰ قسمت هم جا دارد. طبق سیاست‌های رسانه‌ای که وجود دارد در قبال سوریه، مسئولان باید تصمیم بگیرند که این مجموعه را پخش کنند یا نه، ولی به نظر من این مجموعه قابل پخش است به دلیل اینکه ما گذشته را نمی‌توانیم فراموش کنیم.

وی گفت: خانه مستند، تلویزیون است و توجه کردن به مجموعه‌های مستند جای غیر از تلویزیون ندارد، جه بسا فیلم‌های مثل «زنانی با گوشواره‌های باروتی »، توفیق پیدا کردند که این فیلم‌ها نمایش سینمایی و اکران هم داشته باشند، اما مجموعه مستند هیچ وقت نمی‌تواند اکران داشته باشد و محل پخش این گونه مستند‌ها، شبکه‌های تلویزیونی است و توجه تلویزیون به مجموعه‌ها امری پسندیده و حرفه‌ای است.

وی افزود: این مجموعه مستند را با این رویکرد تولید کردیم که بتوانیم در شبکه‌های منطقه این را عرضه کنیم با بعضی از شبکه‌ها از جمله شبکه المیادین در همان ایام گفت‌و‌گو کردیم و خیلی استقبال کردند، یعنی شبکه‌های بین المللی که در منطقه هستند از این مجموعه استقبال کردند، این مجموعه مستند، چون دارد یک تاریخی را روایت می‌کند می‌تواند در همه شبکه‌هایی که همسو با مقاومت هستند پخش شود.