بر اساس برنامه‌ی دیپ، هر واحد می‌تواند حداکثر شش نفر را در خود جای دهد. همچنین، امکان اتصال چندین واحد به یکدیگر برای ایجاد ایستگاه تحقیقاتی زیرآبی نیز وجود دارد. این سازه‌ها با استفاده از فولادی خاص ساخته می‌شوند که از توانایی تحمل فشار آب در عمق ۲۰۰ متری برخوردار است. در مرحله‌ی اول، سکونتگاه‌های زیرآبی در عمق ۸۰ متری قرار خواهند گرفت و در آینده، ممکن است به اعماق بیشتری انتقال یابند.
هدف اصلی دیپ گسترش پژوهش‌های علمی و کاوش در اعماق اقیانوس است
هدف اصلی پروژه‌ی دیپ، گسترش پژوهش‌های علمی و کاوش در اعماق اقیانوس است. دیپ معتقد است که حضور مداوم و طولانی‌مدت در زیر آب، به دانشمندان امکان می‌دهد که مناطق ناشناخته را با دقت بیشتری مطالعه کنند. همچنین، فضای عمومی این زیردریایی‌ها می‌تواند به‌عنوان آزمایشگاهی برای پژوهش‌های زیرآبی استفاده شود. به گزارش گاردین، اکنون دیپ در حال آماده‌سازی گروهی از افراد برای گذراندن ۲۸ روز در زیر آب است.
مایک شکلفورد، مدیر اجرایی دیپ، می‌گوید این فقط آغاز ماجراست. شکلفورد در مصاحبه با گاردین اظهار داشت: «هدف ما این است که انسان‌ها بتوانند برای همیشه در اقیانوس زندگی کنند. ما به دنبال ایجاد سکونتگاه‌های دائمی در تمام اقیانوس‌های جهان هستیم.»
زندگی در اعماق دریا چگونه امکان‌پذیر می‌شود؟
زیستن در زیر آب نیازمند سازگاری‌های جسمی و روانی است. غواصان معمولاً از ترکیب هلیوم و اکسیژن برای تنفس استفاده می‌کنند تا از مسمومیت نیتروژن جلوگیری شود. در زیردریایی‌های «سنتینل» نیز فرایندی مشابه در پیش گرفته می‌شود. وقتی فرد برای مدتی طولانی در اعماق دریا زندگی کند، گازهای بی‌اثر در بدن او حل می‌شوند و در نهایت، با فشار محیط اطراف به تعادل می‌رسند.
داون کرناگیس، مدیر پژوهش‌های علمی دیپ، این پدیده را «اصل اشباع» می‌نامد. تعادل گازی، کلید زیست طولانی‌مدت در اعماق آب است. کرناگیس توضیح می‌دهد: «زمانی که بدن به مرحله‌ی اشباع می‌رسد، غواص می‌تواند برای روزها، هفته‌ها و یا حتی ماه‌ها در اعماق آب بماند، بدون نیاز به طی‌کردن مراحل طولانی کاهش فشار. تنها چیزی که نیاز است، مکانی برای زندگی و ملزومات اساسی مانند غذا، آب و اکسیژن است.»
بیشتر بخوانید
طولانی‌ترین مدت اقامت مداوم یک فرد در زیر آب تاکنون ۱۰۰ روز بوده است. بنابراین، هنوز مشخص نیست که ماندگاری چندین ساله در چنین شرایطی چه تأثیری بر بدن انسان خواهد داشت. اما یکی از نگرانی‌ها، این است که گروهی از افراد چگونه می‌توانند برای مدت طولانی در فضایی محدود کنار هم زندگی کنند. همچنین، پژوهشی که در مجله‌ی لنست منتشر شده است، نشان می‌دهد که کمبود نور خورشید و محدودیت فضا می‌تواند به مشکلات خواب و فشار روانی منجر شود.
آزمایش مرزهای زیست انسان و چالش‌های پیش رو
با وجود جذابیت ایده‌ی دیپ، تبدیل آن به واقعیت با چالش‌های متعددی همراه است. در حال حاضر، دیپ این فناوری را در دریاچه‌ای کنترل‌شده و ۸۰ متری آزمایش می‌کند. اما استقرار در اقیانوس، عواملی مانند تغییرات شدید جوی، حضور موجودات دریایی و خطر برخورد با کشتی‌ها را در پی خواهد داشت. همچنین، فاجعه‌ی زیردریایی «اوشن‌گیت تایتان» در سال ۲۰۲۳ که به مرگ تمام سرنشینان آن انجامید، هنوز در ذهن بسیاری از ما باقی مانده است.
برخلاف اوشن‌گیت، دیپ با سازمان بین‌المللی اعتبارسنجی دت نورسک ورویتاس (DNV) همکاری می‌کند تا از رعایت بالاترین استانداردهای ایمنی اطمینان حاصل شود. بااین‌حال، حتی با وجود تمامی تدابیر، اقیانوس همچنان محیطی چالش‌برانگیز و پیش‌بینی‌ناپذیر است. شکلفورد در این‌باره می‌گوید: «در اعماق دریا، تقریباً هرچیزی می‌خواهد شما را از بین ببرد.»
در حال حاضر، هم شرکت‌های خصوصی و هم دولت‌ها در تلاش هستند تا محیط‌هایی را برای زندگی انسان در مکان‌هایی ایجاد کنند که تا پیش از این، سکونت‌ناپذیر تلقی می‌شدند. برای مثال، شرکت معماری بیارکه اینگلس در دانمارک، در سال ۲۰۱۹ مفهوم «شهر اشنیکس» را معرفی کرد؛ شهری شناور متشکل از سکوهای متصل به هم که می‌تواند روزانه میزبان ۱۲ هزار نفر باشد.
خارج از زمین، ناسا در حال بررسی «سامانه‌ی سکونت سطحی» است که به فضانوردان امکان می‌دهد برای مدت طولانی روی سطح ماه زندگی کنند. چین نیز قصد دارد که تا سال ۲۰۳۵ پایگاهی در قطب جنوب ماه ایجاد کند. در عین حال، ایلان ماسک سال‌هاست که از ایده‌ی سکونتگاه انسانی در مریخ صحبت می‌کند، هرچند هنوز مشخص نیست که این طرح از نظر فنی تا چه حد عملی است.
اما در حال حاضر، نزدیک‌ترین و در دسترس‌ترین «دنیای ناشناخته» برای بشر، همان اعماق تاریک و پررمز و راز اقیانوس‌هاست.
source