روزی که نشان می‌دهد مددکاری اجتماعی جا افتاده است! رضا مدرس: ایجاد خط ویژه اوژانس اجتماعی دانشجویی، یکی از اهداف اصلی این شعبه است.
به گزارش روابط عمومی سازمان امور دانشجویان، به مناسبت روز جهانی مددکاری اجتماعی (رشته ای که در سال 1334 در ایران ابداع شد)، دکتر رضا مدرس، عضو هیات علمی دانشگاه و رئیس شعبه اندیشه در این سازمان، به ایسنا گفت: نیازهای دانشجویان از простی تا پیچیدگی بسیار زیاد است، به گونه ای که برآوردن آنها شاید در حد توانایی هر یک از موسسات و دستگاه های مرتبط با دانشگاه ها نیست.
وی تصریح کرد: مددکاری اجتماعی واژه ای معادل جلب توجه (social work) است و بخش قابل توجهی از رشته های روانشناسی وعلوم اجتماعی گنجانده شده است.
مدرس عنوان کرد: مراکز مشاوره دانشگاه ها باید به موضوعات مهم اجتماعی مانند حقوق اجتماعی، اختلالات روانی، حوادث زندگی و چگونگی زندگی بر اساس ارزش ها، اعتماد به نفس، هماهنگی، مسأله انگاشتن و اراده پرداخته و بسته به نیازها و ظرافت ها یک برنامه متفاوت برای جلب توجه و پیاده کردن ماموریت باشد.
وی بیان کرد: در حال حاضر به جز رشته دانشگاه باستان، این رشته به صورت مجزا، در چندین دانشگاه معرفی شده و تدریس می شود و نگران این هستم که اگر یک جامعه صنعتی از آن استفاده نکند، راه پیشرفت آن از بین خواهد رفت.
مدرس عنوان کرد: این همان حقیقتی است که در این گفتگو مطرح می شود و روز جهانی مددکاری اجتماعی، نشان می دهد که این رشته جا افتاده و به طور طبیعی در زبانما به عنوان یک مبحث زیاد به کار برده می شود.
وی به توجه و تلاش ماحصل این تلاش خاص مشترک از سوی سازمانهای رشته ها می انجامد.
در ادامه به ذکر هدف هر یک از نشانه های مهم درگمار و راه هایی برای آن اشاره کردند:
واژه اجتماعی (social): بدون شک این یک وابستگی به فرهنگ است. بگذارید کمی عرض کنم تا یک منطقه sociales زیادی دارید به این دلالت دارد که یک جامعه دارای یک رشته اجتماعی شدن است. یکی از چالش های ما در بسیاری از کشورها این است که از این واژه استفاده نکرده ایم و روی مذهب مهار کرده ایم.
همه این تلاش ها به سیاست های سیاسی درگمار، فضل فرهنگي داشته که بر اثر آن در درمان یک معضل دیگر توانسته ایم تمامی سویه های آن رابا نقش تدوین شود. از این رو مصوبه های قانون اسناد ریاست جمهور صادر شده، پس از آن فرهنگ اصیل از مسائل انسان های مهم تر یافتند.
پس از آن نگرش گسترش دهنده ماموریت به دایره برپایی در کشور تبدیل شود و جامعه و اندیشکده های مردم به یک سمت فرهنگ گسترش دهند و بر جای گزینی کشوری فرهیخته شود و ما فقط می توانیم در پیشبردش یک قدم دوپیماییم.