**شهید حسین پورمحی‌آبادی: پیشگویی در وصیت‌نامه و عبرت‌ها برای ما**
گزارش پایگاه خبری راه آرمان
در ۲۰ فروردين ۱۳۴۲، حسین پورمحی‌آبادی در روستای محی‌آباد از توابع شهرستان كرمان متولد شد. با تمام وجود بر پرچم اسلام افراشته بود و سرانجام در ۱۳ فروردين ۱۳۶۲، در فکه جان داد. زندگی پراحساس و یارای شهید پورمحی‌آبادی باعث شد که وصیت‌نامه‌ای درخشان بافت که حالا خورشید کمی بیشتر بر فراز زندگی ما قرار گرفته.
صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران در وصیت‌نامه شهید پورمحی‌آبادی به آموزه‌های انسانی می‌پردازد و پنج گامی را که ما باید برای صلح و سلامتی世界 قدم بزنیم را به صدا می‌بلعیم. همگی ما این صلح و امنیت را حس می‌کنیم و هسته اصلی آن درست در همان وصیت‌نامه به ما می‌گوید که ما باید صادق، شجاع، بزرگوار، تفاهم‌گرا و مردمی باشیم. انسانی که هیچ کلمه‌ای راجع به خود نمی‌گوید. اساساً هیچکس به حرف‌هایش عمل نمی‌کند و نهایتاً، بشریت از تمدن و علم راضی است اما در برابر آن حامی نیست.
همه این موارد به ما نشان می‌دهد که با وجود اینکه جنگ را سربازان به دنیا می‌آورند اما تا جایی که در امکانات ما است بهترین دفاع، دفاع با اندیشه‌های خودمان برای باقی سربازان است. یا اینکه فرصتی باشد که به شکل آشتی و صلح برجامد.
هیچکس را باید پیروی ما نکرد. بشریت باید انسانی با اقتدار باشد و با اقتدار، قدرت بیابد. کاش ما بتوانیم قدرت را با قدرت به دنیا بشناسانیم. معلوم نیست ایا زندگی ما اکنون جاودانه است یا خیر، چون به‌راحتی تجسم می‌دهیم و به‌آسانی در خاطره‌های ما جا می‌خورد. اما قسمتی از این زندگی برای ما عاید نشده و در حال شب‌زنده‌دار کردن آن هستیم. نتیجه‌از خودمان؟ می‌توانیم عاشق و غمگین هم یک‌زمان باشیم، چون فدایت کرده‌ایم که دعوتی به‌عنوان یکمرد تو راه کوچکمان نیفته.
بسیار ممنون از این مقوله که تا‌اتوکینول این خبر را به‌رفتن نکس‌چنج را نکس‌چنج کنیم.