رصدِ کاوشگران هابل، چالش اورانوس را بازراهینمایی می‌کند!
رصدِ کاوشگران هابل، یکی از پرکشنده‌ترین محققان هم‌اکنون، حاکی از آن است که یک روز در اورانوس در واقع طولانی‌تر از آن چیزی است که تصور می‌کردیم. با ارائه تازه‌ای از مشاهدات مداوم تلسکوپ فضایی هابل بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۲، این رویداد باعث شد که دانشمندان به chân شکاف‌ها و رازهای پیچیده اورانوس با سرافکندگی و بی‌جانبانی نگریستهباشند.
در ژانویه سال ۱۹۸۶، فضاپیمای وویجر ۲ ناسا، اولین و تاکنون تنها ماموریتی بود که اورانوس را کاوش کرد. در این کاوش، ستاره‌شناسان بر اساس سیگنال‌های رادیویی منتشر شده از شفق‌های قطبی این سیاره فیروزه‌ای کم رنگ و اندازه‌گیری میدان مغناطیسی مستقیم آن، دوره چرخش این غول یخی را ۱۷ ساعت و ۱۴ دقیقه و ۲۴ ثانیه تخمین زدند. این رقم به بستری برای محاسبه مختصات این جهان رازآلود و نقشه‌برداری از سطح آن تبدیل شد. از آن موقع تاکنون، دانشمندان و اخترشناسان تلاش کرده‌اند تا این حوزه را بیشتر بشناسند، ولی در خصوله هم‌اکنون یک عصرانه بوده‌است که عمیقاً موجب اندیشه و تعمّق اعجاب‌برانگیز می‌شود.
اما چکیده‌ای راجع به این سیاره و حقیقت اولیه دربارهٔ چرخش آن آکلاً مستحیل شده است. به‌هرحال به گفته محققان اکنون پس از مداوم رصد سالیان این غول یخی طولانی‌تر از شناخت قبلی تبدیل شده است. این یافته محققان مخفی‌بودن این نظام از دید انسان را به سطح پیشین منتقل کرده که گویا ممکن است با یک‌پارچگی عمیق‌تر از گذشته. در خصوله یکی از صاحب‌نظران در دست ساخت این فاکت بی‌اندازه مفید واقع می‌شود و گویا قول می‌دهد که با تجدید نظر در بعض نقشه‌های موجود و دلگرم‌سازی اورانوس با یک فضاپیمای تنها، آینده‌ای متوقع است.