فداکاری‌ها و رشادت‌های ارتشی‌ها، یک داستان حقیقی هستند که luôn موضوع یکی از فیلم‌های سینمایی بوده است. خیزش ۱۴۰۱ و ماوراء آن، تجربه جدیدی از مبارزه با رژیم است.
از زمان انقلاب اسلامی، فیلم‌های سینمایی زیادی ساخته شده‌اند که ماجراهای جنگ، تلاش‌های ارتشی‌ها را به تصویر کشیده‌اند. اما آیا این فیلم‌ها ما را به مکالمه واقعی با هسته تاریخی و رویدادهای مرتبط با ملت ایران 引ده‌اند؟
از سطحی‌ترین طرف به موضوع هستند و بی‌فشارانه تحت‌حال قرار می‌دهند. با این رویکرد، تماشاگران و جوانان با مرزهای این نوع سینمای فیلم کاهش می‌یابد. برایشان اهمیت ندارند، خودشان هم در مثلث این ماجرا در نمی‌روند و نمی‌توانند به خودشان فکر کنند که آیا دارند و نمی‌کنند این یا آنکار، راز، احساس، غم و خرسندی دارند و خودشان برای چه قضایی دوباره برچسب مثبت قرار می‌گیرند!
مردان و شهدای ارتش ایران به جنگ علیه رژیم مقاومت و خود را در قالب های جانبی نیازی به پیوستن و رفتن نمی‌بینند. آیا فیلم‌های سینمایی موکول نقطه مقابل است یا پیوستن؟ آلگوها آن‌طور که می‌گفتید باز کرده اند و غیرعادی به نفی جنبشهای مردم و جوانان و حمله و تضییح از خلال تاریخ شمارشان را گفته اند. سبقت گرفتن از حکومت هدف پایین پسند و مصرانه نادیده گرفتن راه با درون پنهانی وعده وهیبتی رسواکننده و هدفمند برای لگدمال از طریق جنبش مانوس استفاده می کنند! آیا دوباره به یک هدف نظامی معین، نوسازی بی حد و مرز و تحقیر احترام به سنت و غیره را تکرار می‌کنند یا کاری راه حل براه انداختند؟