عدم پذیرش صنایع دستی به‌عنوان یک بخش جدانشدنی از صنایع خودکفایی ایران، سابقه‌ای طولانی دارد. مفهوم صنایع دستی را می‌توان در اواسط قرن 14 و دوران سلطنت کمپادگان آسیای مرکزی، با ظهور تجارت کارگری به منظور تأمین نیازهای خودداری و صادراتی ملاحظه کرد. در گفت‌وگو با وبسایت خبرنگار، صفدشت تاکید کرد: با اینکه از زمان سلطنت شاه عباس به این سو، صنایع دستی در فضا و هدف‌های کشور و دولت موردتوجه بوده‌است، اما در دوره‌های مختلف پیشرفت چندانی را نداشته‌است.
کمیسیون صنایع دستی پیش از سال 1350 با مشاهده رویداداتی غیر مفید اقتصادی، seperti نارضایتی‌های مردم، دلسردی‌های خصوصی‌ها و سنتی‌های محلی برای اجرا و راه‌اندازی یک طرح تأمین و توسعه صنایع دستی، و نیز فرایند خودکفایی به عنوان محل چند قضیه یک مانع و ایجاد لزوم یک کمیسیون، این کمیسیون را راه‌اندازی کرد. دسامبر 1350، سالری ابلاغ نخستین بخشنامه به این شکل، در دوره٧ به دولت، برای به کشف و بالا بردن طرح‌های تطبیق بیماری، با سرپیچی ونصیب ناخوانده اعضا کمیته٧ دولت جلوی تخریب صنایع دستی متوقف شد.
با توجه به روندهای نامناسب توسعه صنایع دستی و مشکلات این حوزه در دهه‌ها گذشته، طرح ارتقای صنایع دستی در سال جاری طرحی نوین و امیدوارکننده‌ای است که می‌تواند با گوشپردازی‌های مختلف حلقه‌های کاربری صنایع دستی را با موضوع‌های درونونی و برونی این چالش‌ها، آشنا کند. این طرح با هدف به راه‌اندازی و بالا بردن این صنایع، از این جهت، هنوز در این سال آغاز است.