سناریوی متفاوت
فضاسنجان تلسکوپ جیمز وب نشان می‌دهد که نخستین مشاهده بلعیده‌شدن یک سیاره توسط یک ستاره، سناریویی متفاوت از آنچه قبلاً تصور می‌شد دارد. در این سناریو، ستاره برای بلعیدن سیاره منبسط نشده، بلکه مدار سیاره به‌مرور زمان کوچک شده است.
پژوهشگران در ابتدا تصور می‌کردند که ستاره مورد نظر شبیه خورشید است و روند طبیعی چرخه زندگی ستارگان خورشیدمانند را طی می‌کند. باور بود که این ستاره در گام پایانی زندگی خود به عنوان یک غول سرخ زندگی می‌کند. این مرحله در آن ستاره به دلیل اتمام ذخایر سوخت هیدروژن، چشمگیر متورم می‌شود. خورشید ما نیز در حدود ۵ میلیارد سال آینده به چنین سرنوشتی دچار خواهد شد و در این مسیر عطارد، زهره و احتمالاً زمین را خواهد بلعید. لاو از فضاسنجان تلسکوپ جیمز وب می‌گوید که داده‌های به دست‌آمده از این تلسکوپ، سناریویی متفاوت را ترسیم می‌کند.
وقتی که ابزارهای فروسرخ میانی و طیف‌سنج فروسرخ نزدیک جیمز وب، اطلاعات جدیدی را از صحنه‌ی رویداد جمع‌آوری کردند، تصویری جدید شکل گرفت. بر اساس مشاهدات، این ستاره در این مرحله به حد انتظار درخشان نبوده است. این نشان می‌دهد که فرآیند غول سرخ در حال انجام نبوده است.
پژوهشگرها پیشنهاد می‌دهند که سیاره به شکل غیرمعمولی در نزدیکی ستاره‌ی میزبانش قرار دارد و فاصله‌اش تا ستاره‌اش حتی از فاصله‌ی عطارد تا خورشید کمتر است. در نهایت، این سیاره‌ی هم‌اندازه‌ی مشتری شروع به نزدیک‌تر شدن تدریجی به ستاره کرد. این فرآیند «زوال مداری» نام دارد که به برهم‌کنش‌های کشندی بین دو جرم آسمانی نسبت داده می‌شود. در این پدیده نیروهای گرانشی قوی بین دو جرم آسمانی می‌توانند دینامیک میان آن‌ها را تغییر دهند.
به گفته‌ی لاو، کل فرآیند احتمالاً فقط چند ماه طول کشیده است. پس از آنکه سیاره به شکلی مارپیچ‌وار به درون ستاره نزدیک شد، با سطح آن برخورد کرد. از آنجا، نیروهای کششی سیاره را به سمت هسته‌ی ستاره کشیدند و آن را به‌طور کامل بلعیدند. سپس ستاره، ماده‌ی سیاره‌ای را بیرون راند که باعث درخشندگی غیرمعمول شد.
رویدادهایی مانند نمونه‌ی مورد بحث می‌توانند به‌سختی شناسایی شوند، چون آثاری که تولید می‌کنند معمولاً بسیار کم‌نور هستند. لاو می‌گوید که با افتتاح رصدخانه «ورا سی. روبین»، این آثار نوری و رویدادهای مربوط به آن‌ها ممکن است بسیار راحت‌تر شناسایی شوند.