بر اساس یک مطالعه جدید، نهنگ‌های بی‌دندان می‌توانند روزانه تا ۹۵۰ لیتر ادرار دفع کنند. این حجم از ادرار می‌تواند به‌ویژه از مواد مغذی در نواحی استوایی که با کمبود چنین موادی مواجه هستند، کمک کند. نهنگ‌ها در طول مهاجرت خود حجم زیادی از مواد مغذی و کربن را به مناطق گرمسیری منتقل می‌کنند. برای مثال، پژوهشگران دریافتند که نهنگ‌های خاکستری، گوژپشت و نهنگ‌های راست، از طریق مهاجرت سالانه، به انتقال بیش از ۴۶ هزار تن زیست‌توده و ۴ هزار تن نیتروژن کمک می‌کنند.
فرایند انتقال مواد مغذی توسط نهنگ‌ها به مناطق گرمسیری، به «نوار نقاله‌ی نهنگ بزرگ» معروف است. این فرایند باعث افزایش رشد فیتوپلانکتون‌ها می‌شود و به جذب ۱۸ هزار تن کربن از جو زمین نیز کمک می‌کند. با این حال، هنوز داده‌های زیادی از دیگر گونه‌های نهنگ وجود ندارد که بتواند تصویر دقیقی از تأثیر آن‌ها در این فرایند ارائه بدهد.
شکار بی‌رویه‌ی نهنگ‌ها در گذشته، باعث کاهش ۷۰ درصدی توانایی‌های حیاتی آن‌ها شده است. این امر، به‌ویژه با توجه به تهدیدات متعدد امروزی نهنگ‌ها، از جمله برخورد با کشتی‌ها و آلودگی‌های زیست‌محیطی، نگرانی‌های بسیاری را ایجاد کرده است. بااین‌حال، حفاظت از نهنگ‌ها، به‌ویژه در شرایط کنونی که تغییرات اقلیمی تهدیدی جدی برای زندگی آن‌ها به‌شمار می‌رود، ضروری است.
البته نهنگ‌ها تنها موجوداتی نیستند که در انتقال مواد مغذی نقش دارند. جانوران دیگری مانند پرندگان دریایی، ماهی‌های مهاجر، خرس‌ها، عقاب‌ها و حتی گوزن‌های شمالی، از طریق تغذیه یا مدفوع، به انتقال این مواد از دریا به خشکی کمک می‌کنند. از سوی دیگر، اسب‌های آبی با انتقال مواد مغذی از خشکی به آب، در مسیر معکوس این چرخه ایفای نقش می‌کنند. بااین‌حال، هیچکدام از نظر گستره‌ی جغرافیایی و میزان تأثیرگذاری، هم‌تراز با نهنگ‌ها نیستند.
اگرچه سهم نهنگ‌ها در حل بحران اقلیمی و تنظیم بودجه‌ی کربن جهانی در مقایسه با انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از انسان، بسیار ناچیز دیده می‌شود، هرچه بیشتر با این غول‌های دریایی آشنا می‌شویم، بهتر درک می‌کنیم که وجود آن‌ها چقدر برای اقیانوس‌ها حیاتی است.
در نهایت، مطالعه‌ی اخیر نه‌تنها نقش بی‌بدیل نهنگ‌ها را در اکوسیستم‌های دریایی برجسته می‌کند، بلکه یادآور می‌شود که نجات این موجودات، برای بقای زمین و دریا از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.