دو سیاره یادشده نه‌تنها به‌شدت به غول‌های گازی مشتری و زحل در منظومه شمسی شباهت دارند، بلکه کوتوله‌های سفید هم سرنوشت احتمالی خورشید را مجسم می‌کنند. پیش از آنکه خورشید وارد فاز کوتوله سفید شود، تغییرات ناشی از انبساط آن در مرحله غول سرخ به نابودی سیاره‌های داخلی منظومه شمسی می‌انجامد. سوزان مولای، مؤلف ارشد پژوهشی می‌گوید:

تاکنون تعداد کمی سیاره در اطراف ستاره‌های کوتوله سفید کشف شده‌اند. نکته‌ی جالب توجه درباره‌ این سیاره‌های کاندید این است که از نظر دما، جرم، سن و تفکیک مداری شباهت زیادی به سیاره‌های خارجی منظومه شمسی دارند. به این ترتیب برای اولین بار می‌توانیم به سرنوشت یک منظومه سیاره‌ای پس از مرگ ستاره‌اش پی ببریم.

کاندیدهای سیاره‌ای با ابزار فروسرخ میانی جیمز وب (MIRI) در مدار کوتوله‌های سفید WD 1202-232 و WD 2105-82 رصد شدند. فاصله‌ی یکی از سیاره‌ها از ستاره کوتوله سفید خود تقریبا ۱۱٫۵ واحد نجومی است (یک واحد نجومی برابر است با فاصله زمین و خورشید)، در حالی که سیاره کاندید دیگر در فاصله‌ی دورتر ۳۴٫۵ واحد نجومی از ستاره‌اش قرار دارد.

جرم‌های سیاره‌ها در حال حاضر نامشخص است و بین ۱ تا ۷ برابر سیاره مشتری تخمین زده می‌شوند که سنگین‌ترین سیاره منظومه شمسی است.

این احتمال وجود دارد که سیاره‌های گازی با هدایت دنباله‌دارها و سیارک‌ها به سطح ستاره‌ها، به آلودگی فلزی بینجامند. وجود سیاره‌های جدید می‌تواند ارتباط بین آلودگی فلزی و سیاره‌ها را تأیید کند. از آنجا که ۲۵ الی ۵۰ درصد از کوتوله‌های سفید این نوع آلودگی را از خود نشان می‌دهند، بنابراین غول‌های گازی از سیاره‌های رایج در اطراف کوتوله‌های سفید به شمار می‌روند.