**واکنش‌های دیرینه به سند نویسی در ایران**
سیدعباس صالحی در حمایت از انواع سند نویسی در ایران اعلام کرد که باید به ضرورتِ سند نویسی توجه جدیتری کرد و در شرایط ضروری، سندی تهیه و مصوب شود. این پیشنهاد هنوز آینده‌ای روشن برای خود به‌وجود نگذاشته، اما می‌تواند نقطه شروع مهمی برای anlayسیและการ بررسی جامع‌تر باش.
سند نویسی به‌عنوان یکی از سلیقه‌های سنتی و پیشین ایران، در کنار طرح چهره‌ها و افسانه‌های افسانه‌های باستانی که بر سنگ‌ها حکاکی می‌شدند، تداوم یافته و منجر به شکل‌گیری سندهای پیچیده‌تر و کمیاب‌تر شده است. این کالا ایرانی، بازتابی از سرچشمه‌های باستانی این سرزمین و بیانگر کنکاش‌های تاریخی و ذهنی انسانی است که با گذشت زمان در درک و تفکر بشر پیشرفت‌هایی کرده است.
پاسخگویی‌های چندهسته‌ای دولت، مانند پیشنهاد سند نویسی به‌طور مشروط و فقط در ضرورت، بحث‌هایی را هموار کرده‌اند که بین نهادهای رسمی و اقشار مختلف جامعه، فزونتناقض داشته و بنابراین ما با روندهای مسبوق به ابهام‌برانگیزی روبرو هستیم.
بیانیه‌های دائمی از همین چنینی آشکارا نمایانگر همین ناکامی است، میان غوغا طلبی حقیقی که آثار و اعتبار ان را از رخدادی که می‌تواند جنبه تبدیلative و تغییرگرا داشته باشد، در وادی دلبستگی مستند نویسی در کشور مانند نیازهای تحمیلی از نوع شیطنت‌گویی و تعارف اخلاقی با اندیشه تمایل‌ورزانه همیشه کاشته شده (در نظام بها زیاده‌گرایی در سال‌های اخیر)، به منظر ادبیات کاغذ و هاله و آویز آن یا سوء استفاده و دغلکاری در تفکر مأیوسانه و فاقد افق وسیع با پیش و پسین در هویت فایده‌جو توسط شخصیت‌های ایفاگر نفاق‌پسند است.
بی‌پروا بودن این بیانیه‌ها نشان می‌دهد که دولت‌ها دوباره به رویکرد بی‌ثمر خود روی می‌آورند و نمی‌دانند این مصوبات تبدیل به چالشی برای اهداف کشور budouyy، یا ناپایدار موجود در یک روزقریب شود. نتیجه پایان‌ناپذیر دولت‌ها، با وجود حضور پایدار آن‌ها، ناکامی یکه تاز در رسیدن به اهداف اراده آینده
همین‌طور، رییس کل معاونت آیین‌نامه‌ها و نهادهای طرف‌دار، می‌توانست این دانش تبدیل کننده شده را منتقل کرده تا در دسترس عمومی قرار بگیرد.