به‌نقل از گزارش نیویورک‌تایمز و براساس اطلاعات ارائه‌شده به کنگره، ارتش ایالات متحده «توانایی مقابله با چنین سلاحی و دفاع از ماهواره‌های خود را ندارد.» این گزارش می‌افزاید مقام‌های دولت آمریکا باور ندارند که چنین سلاحی به این زودی پرتاب شود؛‌ اما «پنجره‌ی زمانی محدودی» برای جلوگیری از پرتاب و استقرار آن وجود دارد.

بااین‌حال، یک احتمال دیگر را می‌توان درنظر گرفت که شامل سلاح هسته‌ای نیست.

تسلیحات فضایی روسیه ممکن است صرفا از نیروی هسته‌ای برای تامین انرژی سامانه‌های خود استفاده کند. برنامه خبری شبکه پی‌بی‌اس به‌نقل از مقام‌های آمریکایی، سلاح روس‌ها را «احتمالا هسته‌ای» توصیف کرده است.

هم روسیه و هم ایالات متحده از دهه‌ها پیش از اشکال مختلف انرژی هسته‌ای در فضا استفاده کرده‌اند. یک شکل این استفاده شامل رآکتورهای شکافت هسته‌ای، مانند نمونه‌های موجود در نیروگاه‌های هسته‌ای غیرنظامی است که از واکنش زنجیره‌ای هسته‌ای مداوم، انرژی می‌گیرند.

طبق گزارش انجمن هسته‌ای جهانی، ایالات متحده در سال ۱۹۶۵ یک رآکتور هسته‌ای آزمایشی را به فضا پرتاب کرد؛ درحالی‌که روسیه دست‌کم ۳۴ رآکتور هسته‌ای را بین سال‌های ۱۹۶۷ تا ۱۹۸۸ سوار بر ماهواره‌ها درون فضا قرار داد.

علاوه‌براین، ایالات متحده، روسیه و سایر کشورها برخی ماموریت‌های اکتشافی فضایی را با سامانه‌های رادیو ایزوتوپ پرتاب کرده‌اند. این سامانه‌ها گرمای حاصل از واپاشی طبیعی مواد رادیواکتیو را به‌عنوان منبع برق مهار می‌کنند؛ اما انرژی تولیدی آن‌ها درمقایسه با رآکتورهای شکافت هسته‌ای، بسیار کمتر است.

گزارش‌های خبری همگی بیان کرده‌اند که سلاح روسیه برای هدف قراردادن ماهواره‌ها در فضا طراحی شده است. اگر این سلاح بتواند ماهواره‌ها را از مدار زمین خارج کند، این اجسام می‌توانند روی سطح سیاره بیفتند و به افراد یا ساختمان‌ها آسیب جدی وارد کنند.

اگر سلاح روس‌ها، ماهواره‌ها را قطعه‌قطعه کند، ابرهای حاصل از زباله‌های فضایی می‌توانند سایر ماهواره‌ها یا حتی ایستگاه فضایی بین‌المللی را تهدید کنند. چنین وضعیتی ممکن است سناریوی سندرم کسلر را آغاز کند؛ بدین معنا که آبشاری از بقایای مداری از کنترل خارج شوند و در عمل بقای ماهواره‌های واقع در مدار زمین را غیرممکن کنند.