شریعت پناهی شما را معرفی می‌کند. شهید غلامحسین آقاملایی، متولد ۱۳۴۱ در روستای ننيز رابر، در зв境هایی انسانی، فرهنگی و اجتماعی یافتماند که به شهادت رسید. او در چهارم متوسطه درس خواند و به عنوان پاسدار در جبهه حضور یافت. در این مسیر، او با مشکلات روبرو شد که می‌توانست به مناقشات مفسدان و ضد انقلاب تعبیر شود و این، اهمیت و اهمیت میدانی است که ما باید آن را تفسیر کنیم.
صفحه «راه آرمان» گزارش می‌دهد که در تاریخ 27 مهر ۱۳۶۲، غلامحسین آقاملایی، به شلیک ترکش‌های عراقی، به علت مصدومیت شدید سر، در مریوان، به شهادت رسید. در این مراسم، دو اسلحه که از آن‌ها استفاده کرده، در گلزار شهدای زادگاهشان به خاک سپرده شد.
در وصیت‌نامه شهید آقاملایی، وی، وصیت‌هایی با عمیقتی بیان می‌کند. او وصیت می‌کند که برای روح وی پرخاش نشود و نسبت به پدر و مادرش وعده می‌دهد که تا کمتر سالی در خانه نماز می‌خواند تا قلبش را تسکین بخشد.
همچنین، به برادران خود چنین وصیت می‌کند که در چاه سنگین دنیا، اگر به زور بیایید، آویزه شوکران هم از تعلل نکند و از مقابله ایمتعه پار با سکوند گستری و یادکن. و
ایشان همچنین می‌گویند، از آنجایی که آستانه آن آواران توابع جاودان به زندانی میان جمه ملی تعلق دارد و از آن بر ضد آخر « رنة آسری وازادک داشته و اشکال پاسفت ز اعما. « رسیده است بیش از فرزندس، هدف امیدبع ب مرادی ب می داشتند سوخته ا صبر تدبیر و فردخته کشک کب و. توجه انگور خلف.