**قانون فوق‌العاده خاص برای پرستاران قانون‌مند دولت: از اهداف تا Implementation**
پس از طی مراحل قانون‌گذاری و تأیید شورای نگهبان، قانون اصلاح جزء (۳) بند «ه» ماده ۱۰۶ قانون برنامه هفتم توسعه کشور به دولت برای اجرا ابلاغ شده است. قانون فوق‌العاده خاص برای کدام پرستاران اعمال خواهد شد؟ آیا این قانون برای تمام پرستاران بخش دولتی از جمله پرستاران شرکتیِ این بخش نیز اجرا خواهد شد؟ پرستاران بخش خصوصی چطور؟ آیا آن‌ها نیز مشمول دریافت فوق‌العاده خاص می‌شوند؟
دبیر کل خانه پرستار، محمد شریفی‌مقدم، در پاسخ به این سوالات گفت: بر اساس این قانون، امکان اعطای فوق‌العاده خاص تا حداکثر ۲۵ هزار امتیاز برای کارکنان دولت وجود دارد. با این حال، جزئیات این قانون و دستورالعمل‌های مرتبط با آن هنوز به‌طور کامل مشخص نشده است و در زمان ابلاغ قانون، لازم است که دستورالعمل‌های زیرمجموعه آن نیز تنظیم شود.
هدف قانون‌گذار از این اقدام، بهبود شرایط شغلی و جبران تلاش‌های کارکنان به ویژه پرستاران است. در گذشته، برخی دستگاه‌ها پیش از وزارت بهداشت این فوق‌العاده خاص را اجرایی کرده بودند. اکنون با توجه به اینکه تعداد محدودی از دستگاه‌ها به این موضوع پرداخته‌اند، تصمیم بر این شده است که این مولفه مزدی برای تمام دستگاه‌ها در نظر گرفته شود.
در سال جاری، بحثی در خصوص تأمین منابع مالی برای فوق‌العاده خاص از بودجه اختصاصی وجود دارد. در زمان برنامه‌ریزی برای بودجه سال آینده، باید این موضوع در نظر گرفته شود. اگر وزارت بهداشت اراده‌ای جدی برای اجرای این قانون داشت، باید منابع لازم را در بودجه سال جاری پیش‌بینی می‌کرد. در حال حاضر، تصویب فوق‌العاده خاص جدید به میزان ۲۵ هزار امتیاز مطرح شده است. اینکه در نهایت چقدر به حقوق اضافه شود بستگی به آیین‌نامه اجرایی و شرایط شغل هر فرد دارد.
دبیر کل خانه پرستار در رابطه با شمولیت این قانون گفت: فوق‌العاده خاص فقط شامل کارکنان مشمول قانون استخدام کشوری می‌شود و کارکنان بخش خصوصی از آن برخوردار نخواهند شد. البته در رابطه با موضوع فوق‌العاده خاص پرستاران، باید اشاره کرد که برخی از پرستاران در بیمارستان‌های دولتی تحت پوشش درمانی تأمین اجتماعی قرار دارند و مشمول قانون استخدام کشوری هستند که آن‌ها نیز قاعدتا باید مشمول این حق شوند.
این سوال مطرح می‌شود که چرا برخی از پرستاران در عمل از این قانون محروم می‌شوند؟ اگر دستگاه‌هایی که نتوانسته‌اند بودجه را پیش‌بینی کنند، باید از منابع اختصاصی خود استفاده کنند، آیا این مسئله نشان‌دهندهٔ ناکارآمدی مدیریت منابع است؟ یا اینکه آیا عمدتاً به‌علت اقدامات کوتاه‌مدت و موقتی صورت می‌گیرد؟
با توجه به اهداف قانون‌گذار و تجربیات قبلی، آیا در حال حاضر بهبود شرایط شغلی و جبران تلاش‌های کارکنان به ویژه پرستاران به هیچ وجه در برنامة دولت لحاظ نشده است؟ آیا اقدامات تک‌بعدی و کوتاه‌مدت می‌تواند به دستیابی به این اهداف کمک کند؟
دبیر کل خانه پرستار بیان کرد: ما بر این باور بودیم که فوق‌العاده خاص باید در احکام رسمی گنجانده شود تا از منابع عمومی بتوانند استفاده کنند. سال گذشته، پرداخت‌های آن دو ماه از منابع اختصاصی صورت گرفت و اگر همان پارسال این موضوع تحت عنوان فوق‌العاده خاص در احکام می‌آمد امسال می‌توانستند از منابع عمومی استفاده کنند.
این سوالات به ذهن می‌آید: آیا این تصمیم ناشی از برقراری نظام جدید وظیفه و مسئولیت این بوده که امکان استفاده از منابع عمومی برای پرستاران ایجاد می‌شود؟ اگر پاسخ afirm بود، این قانون چگونه می‌تواند باعث بروز تغییرات لازم در سطوح مدیریتی شود؟