شهرنشینی سریع شنژن، شهری منفعل را رقم زد. با ساخت تعداد زیادی میدان «شهری شده» با محورهای بزرگ، پلتفرم‌های مواج و امکانات خسته کننده، توجهی به نیازهای مردم نبود. میدان ساحل رودخانه گوانلان، همانند دیگر میدان‌ها، مورد بی‌توجهی قرار گرفت تا جایی که از آن به عنوان یک منطقه خالی از تولید ارزش و مصرف ظرفیت یاد می‌شود.
اما دولت محلی، با ابتکاری برای نوسازی میدان، با هدف برآوردن نیازهای متنوع فعالیت‌های شهری و شهروندان طرحی را به اجرا گذاشت. این پروژه به مفهوم یک «میدان پارک مانند» وابسته است و از طریق فعالیت‌های متنوع، اشتراک‌گذاری برابر، طراحی درختکاری شده، ویژگی‌های انعطاف‌پذیر و میراث فرهنگی، به ساختن یک فضای باز زنده و شهروندی اقدام کرده است.
ميدان ساحل رودخانه گوانلان، جايي به استحکام طبيعي و زيست محيطي هرچه زيادتر شده است. جدا از عمليات بهبود مصالح اين تصميم گيري با ارائه فضاي سبز، غير مضطر به برگزاري رويدادها و مجالي مناسب برای گردهمايي مردم از آن ياد مي كند.
یکی از خوبی‌های این میدان این است که با استفاده از باغ اکولوژیک، تجربه طبیعی در شهر مهیا شده است. طراحی این باغ با حفظ درختان بزرگ موجود در سایت و کاشت ۲۰۰ گونه گیاهی بومی، فضایی گردهمایی، کمپینگ، پیک نیک، آفتاب گرفتن، فریزبی، اجراهای هنری و غیره فراهم کرده است.
باغ اکولوژیک، یکی از بهترین چیزی است که این طرح خلق کرده است. فضای سبز طبيعی آن تجربه ایست که مردم به آن احتیاج داشتند.
اما این را هم نادیده نگیریم که این طرح ازDesign لعالی‌اللایتای استفاده کرده است.
سیستم هایی نظیر ذخیره سازی آب باران و استفاده از آن برای آبیاری گیاهان و تمیز کردن سطوح، اثرات tốtی در بافت منطقه داشته است.
بنابراین، بازار، پارکینگ، رستوران و اشکال کانونی همچون پارک در این طرح قرار ندارند.