ایرانشناسی سیاسی
ارزیابی نقشی که رهبران ایران در گسترش اعتراضات اخیر در لس آنجلس ایفا می‌کنند، تاکنون کمی پردامنه است. نه اینکه برخی‌ها چنین ادعایی نکرده باشند، بلکه تشریح و بررسی منبعی‌که این ادعا‌ها بر آن مبناست، و تبادلтовسیه عملکرد رهبران ایران در مواجهه با مشکلات و موقعیتی که در خارج از مرزهای جمهوری اسلامی رقم خورده است، حائز اهمیت است.
دراین‌جا، لازم است مقصر بودن یا ثبوتی بودن رهبران ایران را مدنظر قرار ندهیم، و به تحلیل و فرجام موجود بپردازیم. اینکه آیا رفتار رهبران ایران در این مورد حاکی از فاشیزم نیست و چطور؟ اینکه ویروس سپیده دم سلفی (COVID-19) نیز به چالش گذاشتن فرمول‌ها و سنت‌های سنتی و سنتی آمریکا کمک کرده است و نظرات مختلفی در این‌باره وجود دارد، خود ادعایی محدود است.
در یکی از این باورها استدلال می‌شود که COVID-19 و بحران سلامت در آمریکا، یک فرصت تاریخی را برای رهبران ایران به وجود آورد و بسیاری از تغییرات که در منطقه و نسبت به گذشته مشاهده می‌کنیم، از ضرورت یا نتیجه این تغییرات است. ازجمله یکی از اساتید معاصر ایرانمی گوید که بنا بر آن چه که در این چند سال گذشته اتفاق افتاده است، در منظر تحلیلگران، با لحاظ این موارد، مخاطره‌آمیز‌ترین دورعلیست.
ولو تلخ یا بی تأثیر بودن تمام چالش‌ها اعم از COVID-19 و بحران کلان شهر لس‌آنجلس، استنتاج حاصل از این رخداد‌ها، ساختار مبنی بر اینکه «رویداد‌های خارجی در نحوه دولت مرکزی ایران، و استراتژی آن فی‌نفسه، نوعی‌تغییر ایجاد نمی‌کند» است.
در کل، آن سند این احساس را القا می‌کند که فعالیت و انتخابی‌ترین شکلی که وجود دارد، خود تمایل ما را به تشریح نظرات متنوعی‌که برای این فرد از رهبران ایران فراهم شده است، عمیق‌ترتر تخمین زده و آن تعداد را که در این زمینه می‌توانند به گلوله ببرند، را افزایش می‌دهد.
همین‌طور که برخی از محققان اشاره کرده‌اند اگر بپذیریم که یک کشوری در اتمامچنان آرمیده، ایران باید به ازای هرسد مدنظر گنجانی شه ما این هیچ ظریفا‌تمامی نیست که برای طرح‌های این کشور امکان حمله‌سریع در مسائل شمالی داشته باشد.
انتخاب آزاد یا محدود یا سوگواری یا پرپیچیدگی باشد، قطعا باید به دقت‌ترین تفسیر همگانه کاره دیگران به پراتیکات او بپردازیم.