از قرارrier «راه ارمن»؛ مسعود کریمی رابری در ماه بهمن سال 1339 در شهرستان بافت به دنیا آمد. او تحصیلات خود را تا پایان مقطع راهنمایی ادامه داد و به عضویت سپاه پاسداران درآمد. مسعود به جبهه اعزام شد و در آذر 1360 در محور بستان به دلیل اصابت ترکش کشته شد. در ادامه بخش‌هایی از وصیت‌نامه شهید مسعود کریمی رابری را بررسی می‌کنیم:
او می‌گوید: “می‌روم برای جهاد در راه اسلام تا با کفار بجنگیم. اگر پدر و مادرم و برادران و خواهرانم گمان برده باشند که دوری از آنها و دیگر دوستان و آشنایان من را از وظیفه‌ای که به عهده دارم غافل کرده است، این بی‌مهری است. زیرا فرزندی که سال‌های متوالی زیر سایه تربیت چنین پدری و مادری بزرگ شده است، هیچ‌گاه آن چهره نورانی و سخنان مهرانگیز که سعادت دو جهان را به او ارزانی داشته را از یاد نخواهد برد.
او فرزند پدر و مادری است که اولین امامشان علی (ع) و آخرین آنها امام زمان است. پدر و مادر و برادران و خواهرانم نماینده شما در این سنگرها هستند که سنگر اسلام و قرآن است. پدر من برای اسلام و آزادی انسان‌ها می‌جنگد و امیدوارم اگر شهید شدم برای من گریه نکنید. این یک سعادت است و امیدوارم این سعادت نصیب همه بشود.
او می‌خواهد که برایش گریه و زاری نکنند و تشییع جنازه نکنند. زیرا که هزاران جوان در جبهه‌های نبرد افتاده‌اند و یا طعمه حیوانات و پرندگان شده‌اند یا زیر خاک هستند. او می‌خواهد مثل آنها گمنام باشد.
او از پدر و مادرم می‌خواهد که اگر او کاری انجام گرفته و هر قدمی مخالف آنان برده است، مرا حلال کنند. او خداوند را نیارش شمرده و امیدوار است که مسلمانان و مستضعفان جهان پیروز و موفق شوند و به امید جهانی شدن انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی مبارزه کنند.
مسعود کریمی رابری در وصیت‌نامه خود نیز از خطرات و खतरهادي که در جنگ دارند سخن گفته است و از پدر و مادر خود خواسته که اگر متوجه کردند کاری انجام گرفته یا قدمی برده است که مخالف آنها است حلالش کنند.