«امروز، روز ملی دماوند، یادآور این حقیقت است که ایران، ملتی با تمدن و فرهنگ غنی، هرگز اجازه نداده است که پرچم عزت و افتخار در خاک بیفتد.» این جمله آغاز‌نویس کامل مقاله‌ای است که در روز ملی دماوند به یک نماد ملی ایرانیان، یعنی دماوند، می‌پردازد. جالب اینجاست که این کوه، نه تنها بلندترین قله ایران و غرب آسیاست، بلکه نماد تمام‌نشدنی هویت، عزت و ایستادگی ایرانیان است.
دماوند از دیرباز نماد تمام‌نشدنی هویت، عزت و ایستادگی ایرانیان بوده است. دهه‌هاست که این کوه، با قامتی افراشته و دلی آرام، نظاره‌گر عبور طوفان‌ها و عبور دشمنان بوده است. امروزه، در روز ملی دماوند، این کوه می‌گوید اگر ایران آماج تهاجم بود، باز هم ایستاده ماند؛ چرا که دماوند هنوز پابرجاست و ایران هم، شکست‌ناپذیر و سربلند است.
در سال ۱۳۸۷، دماوند به عنوان اثر طبیعی ملی ثبت شد. این ثبت، پاسداشت یک میراث ملی و جهانی بود و تعهدی استوار بر حفاظت از این گنجینه طبیعی، فرهنگی و تاریخی ایران است. اما وظیفه حفاظت، فراتر از کاغذ و سند است. گویی امانتی عظیم به دست ما سپرده شده است که باید آن را با تمام توان پاس بداریم.
چطور می‌توانیم این نماد ابدی فرهنگ و تمدن ایران را پاس بداریم؟ دانستن چگونگی پاسداری از این نماد ملی به ما کمک می‌کند تا بتوانیم از جاذبه‌های گردشگری این قله در کنار پاسداری از حقوق ملیمان، بر ارزشمندی ایران سرسپرده باشیم.
در روزگار کنونی، ایران شاهد حمله‌ای همه‌جانبه و هماهنگ بود؛ نبردی که فراتر از مرزهای خاکی، روان و باورهای ملی را هدف گرفته بود. در این نبرد دشوار، دماوند همچنان باشکوه و غیرقابل شکست ایستاده بود؛ نماد بلامنازع اراده آهنین ایرانیان. این کوه، مانند سربازی بی‌صدا اما استوار، به دشمنان یادآور شد که ایران ملتی است که تاریخ و فرهنگش را نه به هیاهوی دشمنان، که به قدرت باورهای اصیل و ریشه‌دار خود استوار نگه می‌دارد. «ایران ایستاده است»؛ این پیام افتخارآمیز دماوند به جهان است.
حالا، می‌توانیم از این نبرد، جاودانه هراسی به شناخت سرنوشت ایرانیان بیازماییم و ببینیم که آیا این قله سربه‌عالی در روزگار یک دست با ایران ایستاده‌ست یا اگر دیریابست؟