تیم ملی فوتبال ایران برای اولین بار موفق به شکست دادن ژاپن در جام ملت‌های آسیا شد و برای دومین دوره متوالی به نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا صعود کرد تا شانس بالایی برای شکستن طلسم ۴۸ ساله قهرمانی در مهم‌ترین رویداد ملی قاره کهن داشته باشد. پیروزی برابر مدعی اصلی جام هجدهم در شرایطی حاصل شد که باید اعتبار ویژه‌ای برای امیر قلعه‌نویی و کادرش قائل باشیم. سکان‌دار ۶۰ ساله تیم ملی با تغییرات درستی که ایجاد کرد و تصمیمات درستی که ایجاد نمود، یک پیروزی تاریخی را به ارمغان آورد.
میلاد محمدی
یکی از تغییرات جالب توجه ترکیب تیم ملی، حضور میلاد محمدی به جای احسان حاج‌صفی در جمع ۱۱ بازیکن اصلی بود. بازیکن جدید تیم آدانادمیراسپور ترکیه، به واسطه سرعت بالا و بازدهی خوب در فاز تدافعی، جانشین کاپیتان تیم ملی شد تا مانع از فرارهای گاه‌وبی‌گاه وینگرهای ژاپن شود. میلاد به بهترین شکل وظایف خود را انجام دادو اکثریت قریب به اتفاق حملات حریف از سمت راست را خنثی کرد و نمره قبولی گرفت.
محمد محبی
او را باید پسرخوانده امیر قلعه‌نویی بین بازیکنان کنونی تیم ملی خطاب کرد. محبی در این تورنمنت روی فرم خوب خود نبود و جایگزینش یعنی مهدی قایدی، عملکرد درخشانی داشت. با این وجود قلعه‌نویی به استفاده از این بازیکن اصرار ورزید و حتی انتقادات زیادی را هم، خصوصا بعد از بازی برابر سوریه متوجه خود دید. با این حال استفاده از بازیکن تیم روستوف برابر ژاپن به صورت فیکس در نوع خود غیرمنتظره بود. محمد با استفاده از فیزیک مناسبش، هم در فاز تهاجمی گزینه خوبی بود و هم می‌توانست در فاز تدافعی، خروجی بهتری نسبت به مهدی قایدی داشته باشد. او چند بار به کمک میلاد محمدی آمد تا برتری عددی نسبت به عناصر تهاجمی ژاپن ایجاد شود. این بازیکن بوشهری به خوبی جای بوشهریِ بزرگ تیم ملی یعنی مهدی طارمی را پر کرد و همانند او با سردار ازمون، زوج‌سازی کرد و مهم‌ترین گل دوران بازی‌گری‌اش را به ثمر رساند. محبی حتی روی گل دوم هم اثرگذار بود تا روزی فراموش‌نشدنی را سپری کند که بدون اعتماد امیر قلعه‌نویی ممکن نبود.
امید ابراهیمی
مسن‌ترین بازیکن تیم ملی مقابل ژاپن عملکرد زشت‌وزیبایی به صورت توامان داشت. او در دقایقی از بازی، توپ‌های زیادی را از دست داد اما نمایشی خستگی‌ناپذیر داشت و احتمالا یکی از فراموش‌نشدنی‌ترین سکانس‌ها از این دیدار، استارتی بود که در دقیقه آخر بازی زد و توپ را به گوشه زمین برد تا زمان مسابقه کشته شود. امید به جای طارمیِ محروم وارد زمین شد و در کنار سعید عزت‌اللهی در مرکز زمین ایستاد تا سامان قدوس یک خط جلوتر برود. ابراهیمی همانند همیشه بدون ادعا در میدان دوید و سعی کرد بهترین بازی خود را به منصه ظهور بگذارد. علی‌رغم اشتباهاتی که از او دیدیم، تمرکزش را از دست نداد و در میانه میدان نمره قبولی گرفت. یکی از توانایی‌های امید، ایجاد نظم در میانه میدان است که در نیمه دوم دیدار با ژاپن، شاهد آن بودیم.
علیرضا جهانبخش
کاپیتان تیم ملی فوتبال ایران مقابل ژاپن روزی عجیب را پشت سر گذاشت. نمایش نه‌چندان خوب او مقابل سوریه و همچنین عملکرد مثبت علی قلی‌زاده باعث شد تا خیلی‌ها بر این باور باشند که شاید حضور علی به جای علیرضا تصمیم درست‌تری باشد. با این وجود سرمربی تیم ملی به وینگر فاینورد اعتماد کرد و بازوبند کاپیتانی را بر بازویش بست. جهانبخش در جدال با ژاپن پرنوسان بود. او در نیمه نخست یک شوت خیلی خوب زد و در عین حال توپ‌هایی را لو داد که حسابی به چشم آمد. در ۴۵ دقیقه دوم نیز علیرضا در فاز تهاجمی تصمیم‌های نادرستی داشت اما این‌ها باعث نشد تا روی هر ۲ گل ایران موثر نباشد. بی‌انصافی بزرگی است اگر گل اول را ماحصل پاس سردار و ضربه تمام‌کننده محبی بدانیم. پیش از آن علیرضا بود که توپ را به خوبی برای شماره ۲۰ تیم ملی مهیا کرد. در ادامه باید به پنالتی دقیقه ۹۶ اشاره داشته باشیم. علیرضا پشت توپی ایستاد که خیلی‌ها توانایی این کار را نداشتند. او به بهترین شکل ممکن توپ را به گوشه دروازه زایون سوزوکی فرستاد تا زننده گلی تاریخی باشد. نگه داشتن AJ در زمین، تصمیم امیر و کادرش بود که جواب داد و نتیجه مثبتی داشت.
source