در شیکاگو این قضاوت چندان محبوب نبود. فرض کنید افراد در طبقه‌ی ۱۰۸ برج سیرز به جشن‌های برگزارشده در طبقه‌ی ۸۸ برج پتروناس نگاه کنند. آن‌ها قطعا از خود می‌پرسند چگونه چند متر سربرج اضافی باعث این اختلاف شده است. این تصمیم‌گیری حتی به شوی تلویزیونی جی لنو هم راه یافت و او با این مسئله شوخی کرد:

کاری که اتحادیه هر ده سال یک بار انجام می‌دهد این است که به بالا نگاه می‌کنند و می‌گویند: خب این بلندترین است!

حتی اگر ارتفاع بیهوده باعث نشود یک ساختمان در فهرست ۱۰۰ ساختمان مرتفع جهان قرار بگیرد این مقیاس اهمیت دارد؛ زیرا آسمان‌خراش‌ها با دریافت لقب بلندترین ساختمان در شهر، منطقه یا کشور یا حتی لقب‌هایی مثل مرتفع‌ترین رستوران یا فضای مذهبی به اعتبار می‌رسند.

شصت سال پیش، فضل‌الرحمان خان، معمار و مهندس شناخته‌شده‌ی بنگلادشی آمریکایی به تأثیر نمایی ارتفاع ساختمان بر مصالح مورد نیاز برای ساخت آن اشاره کرد. در واقع با دو برابر شدن ارتفاع یک ساختمان، مصالح مورد نیاز برای ساخت آن سه برابر می‌شوند. برای ساخت چنین ساختمانی نیاز به سازه‌ای قوی‌تر است که از مصالح بیشتری برای مقاومت در برابر باد و زلزله استفاده می‌کند.

بنابراین نشر کربنی زیادی برای ارتفاع‌های بالاتر انتظار می‌رود که حاصل استفاده از مصالح اضافی موردنیاز برای ساخت آسمان‌خراشی بلندتر است. برای مثال حتی یک سربرج متوسط می‌تواند ۱۶ درصد از ارتفاع کل ساختمان را اشغال کند و نشر کربنی حاصل ازساخت یک آسمان‌خراش ۹۰ طبقه را تا ۱۴ درصد افزایش دهد. برای افزایش ارتفاع یک ساختمان با اهداف زیباشناسی، مواردی مثل جایگاه یا دلایل مالی دخالت دارند و طراحان معمولا این موارد را در اولویت بالاتری نسبت به توسعه‌ی پایدار محیطی قرار می‌دهند.