دست‌های رباتی معمولاً با یک هدف طراحی می‌شوند: نگه‌داشتن اشیاء. برای ساخت دستی که قادر به این کار باشد و به‌تنهایی روی سطح حرکت کند، محققان طراحی پایه‌ای را با استفاده از الگوریتم ژنتیک و شبیه‌ساز فیزیک MuJoCo ایجاد کردند تا نسخه‌های بعدی را از روی آن توسعه دهند.

شبیه‌سازی‌ها به محققان کمک کرد تا موقعیت بهینه و تعداد انگشتان مفصلی مورد نیاز را تعیین کنند که در نهایت به پنج عدد رسید و ساختاری مشابه دست انسان ساخته شد. دست رباتیک از اتصالی مغناطیسی در مچ بهره می‌برد که این امکان را فراهم می‌کند تا به‌طور خودکار به بازو متصل یا از آن جدا شود.

انگشتان دست رباتیک در هر دو جهت خم می‌شوند و می‌توانند چند شیء را به‌طور همزمان بردارند. این طراحی همچنین قابلیت استفاده از دست را در حالی که به بازوی رباتیک متصل است، افزایش می‌دهد. دست می‌تواند بدون آنکه نیاز به چرخش بازو برای جابه‌جایی انگشتان بلااستفاده داشته باشد، اشیاء را بگیرد و بلند کند.