سال ۱۹۹۶ معماران دو شرکت رویال کاریبین (Royal Caribbean) و ویلسون باتلر (Wilson Butler) مأموریت جدیدی را برای خود تعریف کردند: «فراهم‌کردن محیطی برای بهترین تعطیلات خانوادگی در سیاره‌ی زمین». طی ۲۸ سال گذشته، این دو شرکت ۲۴ کشتی تفریحی غول‌پیکر را روانه‌ی اقیانوس‌ها کرده‌اند که هریک در زمانه‌ی خود، به‌عنوان پیشروترین مصنوعات شناور جهان شناخته می‌شدند.
اواسط دهه‌ی ۲۰۱۰، صنعت کروز به‌سرعت درحال‌رشد بود و شرکت‌های بزرگ دریانوردی به دنبال خلق تجربه‌های متفاوت و نوآوری‌های بیشتری برای جذب مسافران بودند. در همین راستا سال ۲۰۱۶ رویال کاریبین ایده‌ی جدیدی را مطرح کرد که اجرای آن مرزهای نوآوری کل صنعت را به چالش می‌کشید:
«راه‌اندازی پروژه‌ای برای ساخت کشتی تفریحی جدید که نه فقط به لحاظ اندازه، بلکه از نظر تکنولوژی، امکانات رفاهی و پایداری زیست‌محیطی بی‌نظیر باشد.»
سازندگان و طراحان
گروه رویال کاریبین برای اجرای طرح خود، چند هدف اصلی را در اولویت قرار دادند:
نخست استفاده‌ی بهینه از فضای کشتی برای ساخت بخش‌های متعدد با کاربری‌های متفاوت که درعین‌حال به‌صورت یکپارچه و هماهنگ عمل کنند. دومین اولویت سازندگان نیز کاهش چشمگیر آثار مخرب زیست‌محیطی بود و بدین منظور استفاده از فناوری‌های سبز، سیستم‌های بهینه‌سازی مصرف انرژی و کاهش نشر کربن در تمامی مراحل طراحی مورد توجه قرار گرفت.
به‌علاوه کشتی جدید برای ارائه‌ی تجربه‌ای منحصربه‌فرد، باید تمامی نیازهای مسافران را اعم از تفریح و استراحت و ماجراجویی، برآورده می‌کرد؛ بنابراین شرکت‌ها باید هر منطقه را به‌صورت فضایی چندمنظوره، مدرن و هوشمند طراحی می‌کردند.
بدین‌ترتیب، شرکت فنلاندی Meyer Turku، یکی از بزرگ‌ترین و معتبرترین کشتی‌سازان جهان، به‌عنوان پیمانکار اصلی ساخت و طراحی سازه و بدنه‌ی کشتی انتخاب شد. این شرکت که پیش‌ازاین در ساخت دو کشتی کلاس Oasis با رویال کاریبین همکاری کرده بود و تجربه‌ی زیادی در ساخت کشتی‌های کروز داشت، مسئولیت طراحی بدنه، سیستم‌های مکانیکی و یکپارچگی ساختاری کشتی را به‌عهده گرفت.
شرکت سوئدی Tillberg Design of Sweden به‌عنوان دومین همکار پروژه، متعهد شد با بهره‌گیری از جدیدترین تکنیک‌ها و مواد تولیدی، فضایی بی‌نظیر و الهام‌بخش خلق کند. تیلبرگ دیزاین باید روی این اولویت متمرکز می‌شد که فضای داخلی کشتی نه‌تنها باید لوکس و مجلل، بلکه کارآمد و نوآورانه نیز باشد.
در نهایت قدیمی‌ترین همکار رویال کاریبین یعنی شرکت آمریکایی ویلسون باتلر که در طراحی فضاهای عمومی و فرهنگی شهرت دارد، به‌عنوان سومین شریک و با هدف خلق فضایی که حس یک شهر شناور بر آب را برای مسافران تداعی کند، وارد پروژه شد. علاوه بر این شرکا، در طول ساخت کشتی بنابر نیازهای هر بخش، تیم‌های دیگری از کشورهای مختلف جهان به همکاری دعوت شدند.
اسکات باتلر، مدیر و مؤسس شرکت ویلسون باتلر سال ۲۰۲۳ درمورد طراحی این کشتی گفته بود:
طراحی یک کشتی با طراحی یک ساختمان در خشکی تفاوت چندانی ندارد. کار ما مانند طراحی ساختمانی است که در وضعیت لرزش دائمی قرار دارد. درواقع طراحی عالی یک کشتی درست مانند برنامه‌ریزی یک شهر پیش می‌رود.
آنچه باعث می‌شود Icon of the Seas را به شهری روی آب تشبیه کنیم، «محله‌ها» یا مناطق برنامه‌ریزی‌شده‌‌ای با نام‌های Aquadome، Thrill Island، Chill Island، Surfside، Hideway و Central Park هستند که در بخش‌های بعدی نگاهی به ساختار آن‌ها خواهیم داشت.
ساخت Icon of the Seas در اوایل سال ۲۰۱۹ به‌طور رسمی آغاز شد. اولین مرحله، همان‌طور که در ساخت هر کشتی بزرگ معمول است، شامل بررسی جزئیات و اجرای تست‌های اولیه بود.
در این مرحله، طراحان به‌دقت روی شکل بدنه، سیستم‌های پیشرانه و انرژی و همچنین پایداری زیست‌محیطی تمرکز کردند. شبیه‌سازی‌های پیشرفته دینامیک سیالات (CFD) نیز برای اطمینان از بهره‌وری بالا و کاهش مقاومت بدنه در آب انجام شد.
اکتبر ۲۰۱۹ شرکت میر افتتاحیه‌ی پروژه را طبق سنت رایج کشتی‌سازان، با برش‌زدن ورقه‌های فولادی که در بدنه‌ی کشتی به کار می‌روند، کلید زد.
سیستم‌های رانش آزیپاد و سوخت LNG
شش موتور کشتی آیکون را شرکت فنلاندی Wärtsilä با سیستم پیشرانه‌ی دوگانه فراهم کرد تا از نفت سنگین و گاز طبیعی مایع (LNG) به‌عنوان سوخت استفاده کند.
سیستم محرکه‌ی LNG نسبت به سوخت‌های سنتی، اکسید نیتروژن بسیار کمتری تولید می‌کند که گام بزرگی در راستای دریاهای پاک‌تر محسوب می‌شود. بدین‌ترتیب دو مخزن ۳۰۷ متری با ظرفیت ۲۷ تن برای سوخت LNG به کشتی انتقال یافت.
سیستم سوختی کشتی به «مخازن فشار بالا» و «مبدل‌های حرارتی» مجهز شد که امکان ذخیره‌سازی و استفاده بهینه از LNG را فراهم می‌کرد. همچنین این سیستم به واحد مدیریت احتراق متصل بود که به‌طور مداوم کیفیت سوخت و راندمان احتراق را تنظیم می‌کرد و با کنترل دقیق مخلوط سوخت و هوا، مانع از ایجاد گازهای مخرب ناکس (NOx) می‌شد.
source