احمدرضا رستمی

فصل نقل و انتقال مستاجران از دو ماه پیش در اهواز آغاز شده و همچنان بنگاههای املاک این شهرستان مملو از مستاجرانی است که کله‌ی آنها با دیدن قیمت‌های جدید سوت می‌کشد.

آنها بدرستی از خود می‌پرسند در شهری که مشکلات زیر ساختی فراوان دارد و شهروندانش در صورت امکان نه مهاجرت که از آن فرار می‌کنند مگر در یک سال گذشته چه اتفاقی افتاده که این همه نرخ کرایه و رهن خانه باید بالا برود؟

آیا مشکل آلودگی هوای اهواز رفع شده یا مشکل فاضلابش؟ نکند آب لوله کشی آن دیگر استاندارد است و می‌توان بدون تصفیه خانگی آن را نوشید و یا گوش شیطان کر متروی اهواز پس از سالها راه افتاده و ما خبر نداریم.

ولی در واقع نه تنها هیچ کدام از این مشکلات برطرف نشده است بلکه چشم انداز روشنی هم برای رفع آنها وجود ندارد و ما همچنان باید اندرخم کوچه‌ی وعده‌ها، گفتار درمانی‌‌ها و رویا فروشی‌های حضرات مسئولان گرفتار باشیم.

داشتن مسکن و سرپناه مناسب یکی از نیازهای اولیه هر انسان است که اگر برای گرانی افسار گسیخته آن در کشور و به ویژه شهر اهواز هرچه زودتر چاره‌‌ی مناسبی اندیشیده نشود چه بسا اجاره‌های سنگین فعلی می‌تواند منجر به فقر بیشتر مردم و افزایش نارضایتی‌های اجتماعی در بین شهروندان شود.

البته دولت از چند سال قبل قانون سقف اجاره بها را تصویب و اعلام کرده که میزان آن در اهواز ۲۲ درصد است ولی گویا این قانون هم مانند برخی قوانین دیگر فقط روی کاغذ است و متولیان مربوطه و از جمله ادارات راه و شهرسازی، صنعت و معدن و تعزیرات حکومتی هیچ گونه نظارت کافی بر حسن اجرای آن ندارند بطوریکه مستاجر بینوا هنگام تمدید قرارداد، وقتی سقف اجاره بها را به بنگاههای املاک یا صاحبان خانه گوشزد می‌کند تنها واکنش آنها بک پوزخند ملیح و نشان دادن در خروجی با انگشت اشاره است.