بمب‌افکن‌ها هدف خاصی را دنبال می‌کنند: یافتن یک هدف و پاک کردن آن از روی صفحه زمین با قدرت آتش حیرت انگیز. این هواپیما‌ها محموله‌های عظیمی را حمل می‌کنند و با نشان دادن میزان آسیبی که می‌توانند وارد کنند، روحیه دشمن را از نظر روانی تضعیف می‌کنند. گاهی اوقات، دومی مهم‌تر است.

به گزارش روزیاتو، ما در ادامه این مطلب B۲۵-H Stratofortress ساخت بوئینگ و B-۲۱ Raider ساخت نوثروپ گرومن را با هم مقایسه خواهیم کرد، دو هواپیما با یک هدف یکسان، اما فناوری‌ها و قابلیت‌های بسیار متفاوت.

فاصله سنی

یکی از مهم‌ترین تفاوت‌های این دو هواپیما سن آنهاست. بمب افکن Stratofortress برای اولین بار ۷۲ سال پیش در سال ۱۹۵۲ آسمان را به پرواز زیبای خود مزین کرد. از سوی دیگر، B-۲۱ Raider کمتر از یک سال است که عملیاتی شده است و اولین پرواز خود را در نوامبر سال گذشته به انجام رساند.

B-۲۱ به طور قابل توجهی از نظر فناوری پیشرفته‌تر از B-۵۲ قدیمی است. با این حال، شکاف بین این دو به لطف قابلیت ارتقاء دومی و برنامه مدرن سازی آن با موتور‌های جدید، سیستم‌های آویونیک و سایر ماژول‌ها برای حفظ توانایی رزمی اش تا سال ۲۰۶۰ در حال کاهش است.

طراحی‌های متفاوت

اگرچه هر دو بمب افکن هستند، اما این هواپیما‌ها از فلسفه‌های طراحی بسیار متفاوتی پیروی می‌کنند. B-۵۲ دارای طراحی سنتی است که به آن امکان می‌دهد محموله‌های بزرگی را حمل کند و در ارتفاعات بالا با سرعت‌های زیر صوت برای مدت طولانی پرواز کند. در دوران طراحی این بمب افکن، تکنولوژی پنهانکاری هنوز مد نظر نبود، بنابراین کاملاً در رادار قابل شناسایی است.

علاوه بر این، B-۵۲ طبق طراحی خود عملکرد ضعیفی دارد، زیرا قرار نیست به گونه‌ای پرواز کند که نیاز به قدرت مانور زیادی داشته باشد. حتی سکان آن برای هواپیمایی با چنین جثه‌ای کوچک است، زیرا بوئینگ از خلبانان انتظار دارد که از نیروی رانش متغیری از هشت موتور برای جبران ضعف سکان کوچک استفاده کنند.

برعکس، B-۲۱ با تمرکز بر پنهانکاری طراحی شده و با تکیه بر موفقیت تنها بمب افکن پنهانکار موفق دیگر تاریخ ساخته شده است: B-۲ Spirit. این بال پرنده از طراحی مشابهی برخوردار است، سطح مقطع راداری حداقلی دارد و هر بخش بدنه در بخش بعدی ادغام می‌شود تا از هرگونه زاویه تیز جلوگیری نماید. بهترین مقایسه نمای جانبی این بمب افکن در حال پرواز احتمالاً یک شاهین در حال شیرجه زدن است.

تفاوت دیگر در تعداد موتور‌ها است. B-۵۲ دارای هشت موتور در آرایش دوتایی است. در مقابل، B-۲۱ از موتور‌های دوقلو تعبیه شده در بدنه هواپیما نیرو می‌گیرد.

تفاوت جثه

اندازه این دو هواپیما کاملاً متفاوت است. از آنجایی که ابعاد دقیق B-۲۱ به راحتی در دسترس نیست، ما این دو را بر اساس آنچه تاکنون در موردشان فاش و علنی شده است مقایسه خواهیم کرد. B-۵۲ حدود ۴۸.۵ متر طول دارشته و طول بال‌های آن به ۵۶.۴ متر می‌رسد. در مقایسه، B-۲۱ تنها ۱۶ متر طول داشته و طول بال‌های آن به ۴۰ متر می‌رسد. B-۲۱ بسیار کوچکتر از B-۵۲ است. این عمدتاً به دلیل طراحی بال پرنده و نیاز به مقطع راداری کوچک در بمب افکن جدیدتر است.

ظرفیت بار

تفاوت در ظرفیت حمل بار و وزن نتیجه مستقیم تفاوت در اندازه این دو هواپیما است. B-۵۲ دارای وزن خالی ۸۳۲۵۰ کیلوگرم است. وزن B-۲۱ یک سوم وزن B-۵۲ در پیکربندی خالی آن است. هنگامی که به طور کامل بارگیری می‌شود، حداکثر وزن برخاست Stratofortress به ۲۲۱،۳۲۳ کیلوگرم می‌رسد، در حالی که این عدد برای Raider تنها ۸۱،۶۴۷ کیلوگرم است.

اطلاعات پیشینه

بمب افکن Stratofortress B-۵۲

غول B-۵۲ تحقق یک فرآیند طولانی و دشوار است که در سال ۱۹۴۶ آغاز شد، زمانی که فرماندهی مواد هوایی ایالات متحده، سلف فرماندهی لجستیک نیروی هوایی ایالات متحده، یک بمب افکن راهبردی دوربرد می‌خواست که بدون نیاز به پایگاه‌های پیشرفته و میانجی کشور‌های دیگر، بتواند عملیات هایش را انجام دهد. الزامات اولیه شامل سرعت کروز ۴۸۰ کیلومتر در ساعت در ارتفاع ۳۴،۰۰۰ فوتی (۱۰،۰۰۰ متر) و شعاع رزمی ۸،۰۰۰ کیلومتری بود. همچنین این نیرو می‌خواست این هواپیما چندین توپ ۲۰ میلی‌متری و محموله‌ای تا ۴،۵۰۰ کیلوگرم را در حوزه تسلیحات متعارف حمل کند.

بوئینگ قرارداد پروژه موسوم به Model ۴۶۲ را برنده شد، یک بمب افکن سنتی بال مستقیم با شش موتور توربوپراپ. این اولین طرح از دو طرح در طی دو سال بود که منجر به تولید هواپیمایی شد که نیروی هوایی ایالات متحده عاشقانه آن را BUFF (Big Fat Ugly Fella/F**ker) یا رفیق چاق بزرگ زشت می‌نامد. بوئینگ مجبور بود انواع مختلفی از این هواپیما بسازد، زیرا نیروی هوایی ایالات متحده چندین بار نیازمندی‌های خود را برای این هواپیما تغییر داد.

این بوئینگ در نهایت هواپیما را با استفاده از B-۴۷ Stratojet به عنوان الگو طراحی کرد، اما بال‌های مایل ۳۵ درجه را در آن به کار گرفت تا بتواند به صورت عمودی تا ۳۰ درجه خم شود، موتور‌های توربوفن و ارابه‌های فرود دوچرخه با چرخ‌های بیرون‌گر نوک بال را نیز در آن به کار برد. طرح‌های اولیه برای B-۵۲ نهایی شامل صندلی‌های پشت سر هم بود، اما در آخرین لحظه به طراحی صندلی‌های کنار هم تغییر داده شد، پس از اینکه ژنرال لی‌می، رئیس فرماندهی استراتژیک هوایی، خواستار تغییر آن شد. مدل فعلی، B-۵۲H، در سال ۱۹۶۳ عرضه شد و دارای چندین ارتقاء نسبت به اولین مدل‌های تولیدی است.

Raider B-۲۱

بمب افکن B-۲۱ آینده بال بمب افکن نیروی هوایی ایالات متحده است. در حالی که انتظار می‌رود این هواپیما در کنار B-۵۲ به فعالیت ادامه دهد، برای جایگزینی بمب‌افکن‌های قدیمی‌تر، از جمله بمب‌افکن‌های Rockwell B-۱ Lander و Northrop Grumman B-۲ Spirit تا سال ۲۰۴۰ طراحی شده است. این بمب افکن بعد از اتمام سرویس بمب افکن B-۵۲H در سال ۲۰۶۰ جایگزین آن خواهد شد.

برنامه B-۲۱ در سال ۲۰۱۱ آغاز شد و به عنوان یک برنامه دسترسی ویژه تعیین شد که منجر به پنهان ماندن بسیاری از مشخصات و قابلیت‌های این هواپیما گردید. تنها می‌دانیم که B-۲۱ بیش از یک بمب افکن خواهد بود. این هواپیما نقش‌های متعددی از جمله پلتفرمی برای جمع آوری اطلاعات، مدیریت نبرد و رهگیری را بر عهده خواهد داشت.

نورثروپ گرومن بمب افکن B-۲۱ را اولین هواپیمای نسل ششم جهان توصیف می‌کند. همانند B-۲ Spirit، بمب افکن B-۲۱ یک طراحی بال پرنده است که بر روی پنهانکاری متمرکز شده است. بخش اعظم این هواپیما بهینه سازی شده است تا به آن اجازه دهد از سیستم‌های دفاعی عبور کند. برای مثال، شیشه جلو، همسطح با کابین خلبان قرار می‌گیرد.