فرارو- مطالعه ای تازه انجام شده که توسط محققان دانشگاه نورث وسترن و بیمارستان بریگهام و زنان هدایت شد و نتیجه آن اخیرا در نشریه نیچر منتشر شده “ایده قانع کننده ای” را برای روشی جدید به منظور درمان لوپوس مطرح می کند. با این وجود، برای هرگونه درمان قطعی احتمالی هنوز باید تحقیقات بیش تری در سالیان آینده انجام شود. براساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ایالات متحده بیش از 200 هزار نفر در ایالات متحده به لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) شایع ترین شکل لوپوس و به طور کلی به عنوان لوپوس مبتلا هستند.

به گزارش فرارو به نقل از واشنگتن پست، لوپوس یک بیماری خود ایمنی پیچیده است که در آن سیستم ایمنی بدن را فعال می ‌کند و آنتی ‌بادی‌ هایی تولید می نماید که  به پوست، مفاصل، کلیه‌ها، مغز یا سایر اندام ‌ها حمله می ‌کنند. در مطالعه تازه انجام شده محققان نمونه خون افراد مبتلا به لوپوس را با یک گروه کنترل مقایسه کردند تا میزان گلبول های سفید خاص یعنی سلول های T را اندازه گیری کنند. شرکت کنندگان مبتلا به لوپوس سطوح بالاتری از یک سلول T خاص مرتبط با تولید آنتی بادی هایی داشتند که می توانند به بدن حمله کنند. محققان در نتیجه تحقیقات خود فعالیت ناکافی یک گیرنده در سلول‌ های T را به‌ عنوان علت اصلی بالقوه بیماری شناسایی کردند. اکنون آنان در حال مطالعه بر روی این موضوع هستند که آیا یک درمان جدید می تواند آن گیرنده را فعال کند و باعث شود سلول های T رفتار متفاوتی داشته باشند یا خیر. این تحقیق در محیط ازمایشگاهی انجام شده و مبتنی بر نمونه خون مجموعه کوچکی از بیماران مبتلا بر لوپوس بوده است. در مطالعات بعدی باید مشخص شود که آیا این یافته ها به طور گسترده برای سایر افراد مبتلا به بیماری خودایمنی قابل استفاده هستند یا خیر.

نتیجه این بررسی به ما درمانی قطعی برای لوپوس را ارائه نمی دهد اما کمک می کند تا راه های خاصی را درک کنیم که می توانیم از طریق آن پاسخ ایمنی غیر طبیعی را مختل نماییم. محققان این پژوهش می گویند:”ما در مورد این که چنین یافته هایی منجر به مجموعه ‌ای از درمان ‌های جدید برای مهار شرایط خود ایمنی مانند این شود خوش بین هستیم”.

این مطالعه از Merck Sharpe & Dohme یک شرکت مراقبت های بهداشتی و Janssen Research & Development کمک مالی دریافت کرده است. برخی از نویسندگان مشترک این مطالعه از کارکنان شرکت آسترازنکا و جانسن فارماسیوتیکا بوده اند. آنان می گویند هنوز برای امید  داشتن نسبت به درمان قطعی لوپوس زود است اما یافته ‌های مطالعه اخیر “مسیری امیدوار کننده برای بررسی و تفکر در مورد ارائه روش پیچیده‌ تر برای درمان لوپوس ارائه می دهد”.

چه چیزی باعث لوپوس می شود؟

چند نوع اصلی لوپوس وجود دارند: لوپوس اریتماتوز نوزادان و کودکان، لوپوس اریتماتوز دیسکوئید و لوپوس ناشی از دارو. زنان، رنگین پوستان و افرادی که سابقه خانوادگی بیماری های خودایمنی دارند به دلایلی که به وضوح شناخته نشده در معرض خطر بیش تر ناشی از اختلالات خود ایمنی قرار دارند. به گفته کارشناسان علت لوپوس ناشناخته است اما طبق بررسی ای انجام شده عوامل ژنتیکی، هورمونی، ایمنی‌ شناسی و محیطی همگی در ایجاد لوپوس نقش دارند. علیرغم آن که لوپوس بیماری ای فورا کشنده مانند سرطان نیست اما بسیاری از افراد را در زندگی روزمره و هم چنین در طول سال های زندگی شان با مشکل مواجه می سازد.

علائم مرتبط با لوپوس چیست؟

به گفته متخصصان لوپوس می‌ تواند بر تعدادی از اندام‌ها تاثیر بگذارد و علائم آن در هر فرد می ‌تواند متفاوت باشد. افراد مبتلا به لوپوس معمولا تب، خستگی و کاهش وزن را تجربه می کنند.

علائم ریوی لوپوس شامل تنگی نفس، سرفه و تنفس دردناک هستند در حالی که علائم گوارشی شامل تهوع، استفراغ و درد شکم می باشند. علائم قلبی – عروقی شامل بیماری عروق کرونر، پریکاردیت و میوکاردیت هستند. برخی از بیماران از کم خونی، لکوپنی (کاهش تعداد گلبول های سفید در گردش خون) یا ترومبوسیتوپنی (اختلال در پلاکت های خون) رنج می برند. عملکرد کلیه نیز می تواند در صورت ابتلای فرد به لوپوس تحت تاثیر قرار گیرد و حدود 50 درصد از بیماران مبتلا به لوپوس دچار نفریت (التهاب کلیه) می شوند. هنگامی که لوپوس مفاصل را تحت تاثیر قرار می دهد بیماران درد، سفتی و التهاب را گزارش می کنند. آنان اغلب به آرتریت (درد مفصلی همراه با التهاب) و آرترالژیا (درد مفصلی) دچار می شوند. افرادی که دچار علائم پوستی هستند معمولا بعد از قرار گرفتن در معرض نور خورشید دچار بثورات پروانه ای (دو طرفه) یا قرمز رنگ روی بینی و گونه ها می شوند. سایر بیماران ممکن است از آلوپسی (طاسی و ریزش مو) و زخم های دهان یا بینی رنج ببرند. افسردگی، اضطراب و اختلال شناختی از جمله علائمی هستند که نشان می دهند لوپوس بر سیستم عصبی مرکزی تاثیر می گذارد.

آیا درمانی برای لوپوس وجود دارد؟ چگونه درمان می شود؟

هیچ درمانی برای لوپوس وجود ندارد اما درمان ‌ها به سرعت در حال تکامل هستند. پزشکان در گذشته معمولا علائم لوپوس را با استفاده از استروئیدها درمان می کردند که البته می توانست عوارض جانبی شدیدی داشته باشند اما چندین داروی جدید و هدفمندتر سرکوب ‌کننده ایمنی وجود دارند که در دسترس هستند و تعداد داروهای بیش تری نیز در حال توسعه می باشند. از جمله داروهایی که برای درمان لوپوس وجود دارند می توان به هیدروکسی کلروکین و داروهای ضد مالاریا اشاره کرد. البته داروها می توانند عوارض جانبی داشته باشند و عوارض جانبی برخی از آن ها جدی تر از سایر داروها می باشد. بسیاری از درمان‌ های لوپوس هنوز همان چیزی است که ما آن را سرکوبگر سیستم ایمنی می‌ نامیم. اگر بتوانیم علل ریشه ‌ای مولکولی لوپوس را پیدا کنیم می ‌توانیم درمان‌ های بالقوه ایمن‌ تر و موثرتری طراحی کنیم. به گفته کارشناسان تشخیص و درمان لوپوس چالش برانگیز است چرا که برای مثال شما می توانید 300 بیمار در اتاق داشته باشید و هر یک علائم بالینی متفاوتی از لوپوس را از خود نشان دهند. در نتیجه، در مورد لوگوس فکر کردن به یک درمان مورد استفاده برای همه افراد مبتلا کاری دشوار است.

آیا گزینه های جدیدی برای درمان لوپوس وجود دارند؟

داروهای بیولوژیک جدیدتری مانند بلیموماب وجود دارد که محرک لنفوسیت B را هدف قرار می دهد و داروی آنیفرولوماب که پروتئینی به نام اینترفرون را مسدود می کند که به لنفوسیت ها سیگنال می دهد و آن ها را تحریک می کند. چندین داروی بالقوه موثر دیگر در آزمایشات بالینی لوپوس وجود دارند. مطالعات تازه با استفاده از لنفوسیت های T گیرنده آنتی ژن کایمریک CAR) )* این امید را ایجاد می کنند که مهار بسیار موثر پاسخ های سلول B ممکن است یک مسیر برای درمان فراهم کند.

نتیجه تحقیق تازه که در نشریه نیچر منتشر شده استراتژی ای متفاوت اما مرتبط را پیشنهاد می ‌کند: تغییر توانایی سلول ‌های T برای تحریک پاسخ‌ های غیرطبیعی سلول B.

پیامدهای دیگر بیماری های خودایمنی چیست؟

در چندین بیماری خودایمنی دیگر مانند بیماری شوگرن و آرتریت روماتوئید سلول‌های T اضافی در بدن فرد بیمار وجود دارد که اتفاقا در بدن بیماران مبتلا به لوپوس نیز یافت می شود. محققان به دنبال یافتن درمانی هستند که بتواند برای درمان بسیاری از این قبیل بیماری ها مفید باشد.

* گیرنده آنتی ژن کایمریک (CAR) سلول T یک درمان ایمنی است که از سیستم ایمنی بدن شما برای از بین بردن سلول های لنفوم استفاده می کند.